Alle creatieven hebben (wel eens) last van faalangst. Bij belangrijke opdrachten, heb ik er zelf ook wel eens last van. De avond voor de shoot kom ik wat moeilijker in slaap. In mijn hoofd spelen dan allerlei rampscenario’s af, wat er allemaal fout kan gaan en ik ga daarbij meestal van het ergste uit. De volgende dag sta ik ietwat gebroken op, door de korte nachtrust. Maar de adrenaline in mijn lichaam zorgt ervoor dat ik meer dan voldoende energie beschikbaar heb tijdens de shoot. Meestal blijkt die faalangst onterecht en komt alles op zijn pootjes terecht.
Maar soms komt het voor, dat ik ook echt faal. Althans… voor mijn begrippen. Regelmatig heb ik het gevoel dat ik er veel meer uit kon halen. “Als ik dit en dat anders had gedaan, dan…” En ook al is de klant tevreden; Het neemt het gevoel dat ik gefaald heb, niet weg.
Ik moet me meer beseffen dat falen bij het creatieve proces hoort. Besef dat er dingen fout kunnen gaan en besef, dat je als mens ook fouten mag maken. Door fouten kom je vooruit. En als je niet zo nu en dan flink op je bek gaat, betekent dat, dat je niks doet of altijd binnen je comfort-zone blijft.
Ik kom niet zo vaak meer in Rotterdam, maar als ik er ben en op de Westersingel loop, kijk ik altijd naar de woorden van Samuel Beckett die in het water staan geschreven: “No Matter. Try Again. Fail Again. Fail Better.”

Vorige week had ik een gave shoot met Marit. Vaak vraagt ze van te voren, wat voor kleding ze mee moet nemen. Ik heb vrij weinig ervaring met styling, maar ik heb wel vaak een duidelijk idee welke richting ik op wil, ook betreffende kleding. Dit keer appte ik haar, dat ze me mocht verrassen. Ze had veel verschillende kledingstukken meegenomen, waarvan we enkele voor de shoot hebben gebruikt. Als afsluiting van de shoot droeg ze een zwart basic topje. Dat laat ik modellen vaker meenemen en dragen. Op één of andere manier voelt het voor mij heel vertrouwd als ik een vrouw in een zwart hemdje voor me heb. Het benadrukt de eenvoud. Opstelling heb ik ook zo eenvoudig mogelijk gehouden. Zwarte achtergrond en het model is verlicht door invallend raamlicht. Heel simpel, waardoor het meer aankomt op de chemie tussen het model en de fotograaf. Marit doet haar ding voor de camera. En ik het mijne: door mijn lens kijken, klikken en… genieten.

Begin deze maand moest mijn jongste dochter een dagje ‘snuffel-stage’ lopen. Zij besloot dat bij haar vader te doen. Als je denkt dat stage lopen bij een familiaire relatie eenvoudiger is, dan heb je het bij mij mis. Ik besloot haar in te zetten als assistent bij een shoot met mijn meest ervaren model, Leontine.
Zoals gewoonlijk begin ik met een bak koffie en een gesprek met het model. Nu werd Kaithy daar ook in betrokken. Tijdens het gesprek vertelde ik haar, dat de shoot al zonder camera, bij dit koffiemomentje begint. Ook vertelde ik haar waar ik op let bij een model tijdens het gesprek. Leontine vertelde haar veel over het werk als model. Van twee kanten werd ze bestookt met informatie.
Tijdens de shoot heeft ze heel goed geholpen en de laatste momenten mocht zij zelf ook de camera in de hand nemen. En hoewel er hard gewerkt is, hebben we ook alle drie veel lol gehad. Een leuke, leerzame dag in de studio.

Ik verwonder me wel eens over de tijd waarin we leven en vergelijk het dan met de tijd waarin ik als kind opgroeide. Wat betreft fotografie was dat vroeger per definitie analoog. Het was maar voor weinigen weggelegd door de steile leercurve en de kosten. Er was toen ook al Photoshop, maar dit was destijds alleen voor professionele beeldbewerkers; Je moest je analoge beelden (laten) scannen en daarna was het bewerkbaar met Photoshop, een programma wat vroeger een vermogen kostte en een hele steile leercurve had.
Nu is fotografie per definitie digitaal. Iedereen kan (eindeloos) fotograferen met verschillende toestellen (smartphone, tablet, camera). Beeldbewerken is vaak een kwestie van een filtertje uitkiezen en klikken.
Iedereen kan en mag fotograferen. En de vroegere klassieke regels van fotografie, zijn zo goed als verdwenen. Fotografie is van een ambacht veranderd in een persoonlijke, individuele uiting.
We leven nu in een tijd, waarin kennis van technieken steeds meer op de achtergrond verdwijnt. Regels verdwijnen. Eén van de weinige regels die nog geldt is, dat je als creatief persoon moet onderscheiden van anderen. En dat kan alleen door je ‘eigen ik’ te vinden in fotografie. Want die is uniek. Je eigen fotografische visie ontwikkelen is een must. En die fotografische visie kan met de jaren veranderen, net als je persoonlijke visie.
Ik moet weer ‘connecten’ met mijn eigen persoonlijke visie. Bij veel van mijn opdrachten kan ik ‘mijn ei’ niet kwijt. Opdrachten zijn altijd leuk om te doen, maar ik kies dan meestal voor veilige, al eerder bewandelde wegen. Deze geven me zekerheid. Maar hoe gaaf is het om vrijwerk te maken en je ‘eigen ik’ te zoeken. De beelden maken, die je echt zelf wil maken en daarbij vaak op je bek gaan, omdat dit geen eenvoudige opgave is. Fouten die je mag maken, omdat dit bij het proces hoort om je ‘eigen ik’ te vinden. Ik ga dit jaar tijd vrij maken en enkele shoots proberen te regelen, waarbij ik weer ga zoeken naar mijn eigen persoonlijke visie. Misschien vind ik iets. Misschien ga ik gigantisch op mijn bek. Maar dat hoort bij die zoektocht.

Ik weet niet precies hoe lang, maar al heel veel jaren (in ieder geval meer dan tien) gebruik ik studioflitsers van Multiblitz. Duitse degelijkheid, niet kapot te krijgen. Maar na heel veel flitsen moet er toch wel eens een instellampje of een flitsbuis vervangen worden.
Twee van mijn vier flitskoppen mogen wel een nieuwe flitsbuis. Ze functioneren nog steeds prima, maar ik merk dat de flitsbuizen wat geliger zijn geworden en daardoor een tintje warmer licht geven. Natuurlijk is dit eenvoudig op te lossen in Lightroom of Photoshop, maar ik wil gewoon neutraal licht. Dus binnenkort tijd om te vervangen.
Een aantal maanden geleden zag ik deze flitsbuizen nog gewoon te koop staan op de sites van verschillende aanbieders. Maar nu zijn deze vrijwel nergens leverbaar…  Vandaag kwam ik er achter dat Multiblitz enkele maanden geleden failliet is gegaan. Zonde van zo’n mooi bedrijf met degelijke produkten. Hierdoor zullen onderdelen steeds moeilijker verkrijgbaar worden.
Misschien dat er een alternatief komt voor de instellampjes en flitsbuizen. En ik zing het nog wel een tijd uit mijn mijn huidige flitsers (met huidige flitsbuizen). Maar dit is wel een teken om me te oriënteren in een ander merk voor mijn flitsers… een ander flitssysteem, met weer allemaal nieuwe lichtvormers…  Ondertussen bedank ik Multiblitz voor al die jaren trouwe dienst.

Gisteren ben ik samen met Leontine een dagje naar Rotterdam geweest. Eerst hebben we het Fotomuseum bezocht. Wanneer je daar de trap oploopt kun je een collectie bewonderen, die belicht wordt door Charlotte Dumas. En beneden  vind je een collectie van Nederlandse fotoboeken en een expositie van Wout Berger over giflandschappen. Maar de expositie Unwired  van Jacqueline Hassink maakte bij mij het meeste indruk. Hierbij moet je ook je telefoon inleveren en je schoenen uit doen. Lopend op je sokken, zonder telefoon, kijkend naar de grote afbeeldingen… Dat is een ervaring op zich.
Daarna gingen we bij Haute Photographie op bezoek. Een (verkoop)expositie van verschillende internationale galleries. Ontzettend mooi werk gezien van verschillende fotografen. Oude rotten uit het vak, maar ook ’emerging artists’.
Er hingen ook werken van Albert Watson, één van mijn favoriete fotografen. Helaas was zijn prachtige foto van Kate Moss iets boven mijn budget (40.000,- euro) en bovendien was hij al verkocht. Dus met lege handen, maar een hoofd vol inspiraties en creatieve ideeën naar huis gegaan.
Een super gezellige dag gehad met Leontine. Het is fijn om dit met een andere fotografie-gek te ervaren.
Haute Photographie duurt nog t/m 11 februari. Dus snel zijn als je het ook nog wil zien…

Soms komen er mensen in je leven, die veel voor je gaan betekenen. Zijn die ontmoetingen toevallig, werk je er onbewust aan mee, of is het gewoon het lot? Ik vind het heel bijzonder dat Leontine in mijn leven is gestapt. We kunnen urenlang met elkaar praten. En hoe meer ik met haar praat, des te meer ik ontdek, dat onze karakters veel overeenkomsten vertonen. In korte tijd is zij een close vriendin van me geworden. Praten, lachen en elkaar inspireren.
Afgelopen donderdag stond ze weer eens voor mijn camera. Fotograferen met haar is geen werken, maar genieten. En dit gevoel wat ze geeft, herinnert me eraan waarom ik voor dit vak heb gekozen. Na een uurtje zijn we al klaar en hebben we geschoten wat we wilden hebben.
Leontine heeft (heel lief) lunch voor ons beiden meegenomen. En na een intensief uurtje fotograferen en een paar minuten in de keuken, genieten we samen van haar heerlijke zelfgemaakte soep, lekker brood en andere dingen.
Afgelopen donderdag was werkelijk een feestje van binnenkomst tot afscheids-hug. Thnx voor deze mooie dag Leontine!

Afgelopen vrijdag stond Marit weer voor mijn camera. Ik had een buitenshoot gepland. Wel een soort studiosetting (zwart doek als achtergrond), maar werken met het aanwezige daglicht. Ik hoopte op zonnige en vooral droge dag, zodat ik fijn in de shaduw kon werken. De dag ervoor was het stralend weer. De dag er na was het stralend weer. Maar op de bewuste ochtend van de shoot was het nat en koud buiten. Dan maar in de studio, met aanwezige daglicht werken. 
Heel even probeerde ik mijn studioflitsers uit. Maar nee… uiteindelijk gaf ik toch voorkeur aan het aanwezige daglicht. Natural daylight voor een natural beauty.