All posts by Hoo Gan Tan

Faalangst

Alle creatieven hebben (wel eens) last van faalangst. Bij belangrijke opdrachten, heb ik er zelf ook wel eens last van. De avond voor de shoot kom ik wat moeilijker in slaap. In mijn hoofd spelen dan allerlei rampscenario’s af, wat er allemaal fout kan gaan en ik ga daarbij meestal van het ergste uit. De volgende dag sta ik ietwat gebroken op, door de korte nachtrust. Maar de adrenaline in mijn lichaam zorgt ervoor dat ik meer dan voldoende energie beschikbaar heb tijdens de shoot. Meestal blijkt die faalangst onterecht en komt alles op zijn pootjes terecht.
Maar soms komt het voor, dat ik ook echt faal. Althans… voor mijn begrippen. Regelmatig heb ik het gevoel dat ik er veel meer uit kon halen. “Als ik dit en dat anders had gedaan, dan…” En ook al is de klant tevreden; Het neemt het gevoel dat ik gefaald heb, niet weg.
Ik moet me meer beseffen dat falen bij het creatieve proces hoort. Besef dat er dingen fout kunnen gaan en besef, dat je als mens ook fouten mag maken. Door fouten kom je vooruit. En als je niet zo nu en dan flink op je bek gaat, betekent dat, dat je niks doet of altijd binnen je comfort-zone blijft.
Ik kom niet zo vaak meer in Rotterdam, maar als ik er ben en op de Westersingel loop, kijk ik altijd naar de woorden van Samuel Beckett die in het water staan geschreven: “No Matter. Try Again. Fail Again. Fail Better.”

Zwart Hemdje

model: Marit

Vorige week had ik een gave shoot met Marit. Vaak vraagt ze van te voren, wat voor kleding ze mee moet nemen. Ik heb vrij weinig ervaring met styling, maar ik heb wel vaak een duidelijk idee welke richting ik op wil, ook betreffende kleding. Dit keer appte ik haar, dat ze me mocht verrassen. Ze had veel verschillende kledingstukken meegenomen, waarvan we enkele voor de shoot hebben gebruikt. Als afsluiting van de shoot droeg ze een zwart basic topje. Dat laat ik modellen vaker meenemen en dragen. Op één of andere manier voelt het voor mij heel vertrouwd als ik een vrouw in een zwart hemdje voor me heb. Het benadrukt de eenvoud. Opstelling heb ik ook zo eenvoudig mogelijk gehouden. Zwarte achtergrond en het model is verlicht door invallend raamlicht. Heel simpel, waardoor het meer aankomt op de chemie tussen het model en de fotograaf. Marit doet haar ding voor de camera. En ik het mijne: door mijn lens kijken, klikken en… genieten.

Snuffelstage

Begin deze maand moest mijn jongste dochter een dagje ‘snuffel-stage’ lopen. Zij besloot dat bij haar vader te doen. Als je denkt dat stage lopen bij een familiaire relatie eenvoudiger is, dan heb je het bij mij mis. Ik besloot haar in te zetten als assistent bij een shoot met mijn meest ervaren model, Leontine.
Zoals gewoonlijk begin ik met een bak koffie en een gesprek met het model. Nu werd Kaithy daar ook in betrokken. Tijdens het gesprek vertelde ik haar, dat de shoot al zonder camera, bij dit koffiemomentje begint. Ook vertelde ik haar waar ik op let bij een model tijdens het gesprek. Leontine vertelde haar veel over het werk als model. Van twee kanten werd ze bestookt met informatie.
Tijdens de shoot heeft ze heel goed geholpen en de laatste momenten mocht zij zelf ook de camera in de hand nemen. En hoewel er hard gewerkt is, hebben we ook alle drie veel lol gehad. Een leuke, leerzame dag in de studio.

Foto gemaakt door Kaithy Tan. Model: Leontine

Piano

Sinds een tijdje speel ik op de piano. We hebben een piano in ons huis staan. Een prachtig instrument. We kozen destijds voor de akoestische versie met silent systeem. Toch vind ik het zonder koptelefoon (van de silent systeem) beter en echter klinken. Vroeger speelde ik gitaar, maar ik denk dat ik de piano persoonlijk leuker vind. Mijn lerares wil dat ik zelf muziekstukken uit kies om te spelen. En natuurlijk kies ik dan geen eenvoudige stukken. Muziekstukken, die eigenlijk een niveautje te hoog voor me zijn. Dat zorgt ervoor dat ik extra hard moet ‘werken’ achter de piano. Dagelijks oefenen achter de piano. Soms vergeet ik de tijd en geeft de pijn in mijn rug of in mijn handen aan, dat het wel genoeg is voor vandaag. Sommige stukken zijn echt moeilijk. Maar het geeft een heerlijk gevoel als ik een stukje (van het muziekstuk) beheers. Elke dag oefenen, elke dag een beetje progressie.
Tijdens de lessen probeer ik zo goed mogelijk te spelen wat ik heb ingestudeerd. Maar op een andere piano met een lerares, die op je vingers kijkt, is het toch anders spelen. Krijg regelmatig de opmerking dat ik mijn handen meer moet ontspannen, want die staan strak van de spanning. En wat ik thuis foutloos kan spelen, gaat tijdens de les natuurlijk fout. Dan probeer ik het stukje weer opnieuw, om vervolgens weer de mist in te gaan.
Ik kreeg gisteren een belangrijke les: Accepteer dat je fouten maakt. Het hoeft niet perfect. En speel door. Zie het als een weg die je bewandeld, waarbij je struikelt over een steen. Dan sta je op en loop je verder. Je gaat dan niet een stukje terug lopen om vervolgens weer over dezelfde steen te struikelen. Geniet van de wandeling en zie dat er ook heel veel goed gaat. Het is ook een goede levensles: Accepteer dat er dingetjes fout gaan in je leven en besef dat er ook veel dingen goed gaan. Geniet van je leven. Thnx voor de les Elieske!

Persoonlijke Visie

Ik verwonder me wel eens over de tijd waarin we leven en vergelijk het dan met de tijd waarin ik als kind opgroeide. Wat betreft fotografie was dat vroeger per definitie analoog. Het was maar voor weinigen weggelegd door de steile leercurve en de kosten. Er was toen ook al Photoshop, maar dit was destijds alleen voor professionele beeldbewerkers; Je moest je analoge beelden (laten) scannen en daarna was het bewerkbaar met Photoshop, een programma wat vroeger een vermogen kostte en een hele steile leercurve had.
Nu is fotografie per definitie digitaal. Iedereen kan (eindeloos) fotograferen met verschillende toestellen (smartphone, tablet, camera). Beeldbewerken is vaak een kwestie van een filtertje uitkiezen en klikken.
Iedereen kan en mag fotograferen. En de vroegere klassieke regels van fotografie, zijn zo goed als verdwenen. Fotografie is van een ambacht veranderd in een persoonlijke, individuele uiting.
We leven nu in een tijd, waarin kennis van technieken steeds meer op de achtergrond verdwijnt. Regels verdwijnen. Eén van de weinige regels die nog geldt is, dat je als creatief persoon moet onderscheiden van anderen. En dat kan alleen door je ‘eigen ik’ te vinden in fotografie. Want die is uniek. Je eigen fotografische visie ontwikkelen is een must. En die fotografische visie kan met de jaren veranderen, net als je persoonlijke visie.
Ik moet weer ‘connecten’ met mijn eigen persoonlijke visie. Bij veel van mijn opdrachten kan ik ‘mijn ei’ niet kwijt. Opdrachten zijn altijd leuk om te doen, maar ik kies dan meestal voor veilige, al eerder bewandelde wegen. Deze geven me zekerheid. Maar hoe gaaf is het om vrijwerk te maken en je ‘eigen ik’ te zoeken. De beelden maken, die je echt zelf wil maken en daarbij vaak op je bek gaan, omdat dit geen eenvoudige opgave is. Fouten die je mag maken, omdat dit bij het proces hoort om je ‘eigen ik’ te vinden. Ik ga dit jaar tijd vrij maken en enkele shoots proberen te regelen, waarbij ik weer ga zoeken naar mijn eigen persoonlijke visie. Misschien vind ik iets. Misschien ga ik gigantisch op mijn bek. Maar dat hoort bij die zoektocht.