Jazzlyn deed onlangs mee aan een wedstrijd. Ze moest hiervoor een kijkdoos maken met Jip en Janneke figuren. Acht kleine prijswinnaartjes kwamen allen in de bibliotheek in Haarlem voor de prijsuitreiking. Dat werd feestelijk gevierd met limonade en een petitfour. Ook werd er een verhaal over Otje voorgelezen. Uiteindelijk werd er bekend gemaakt welke kijkdoos het mooiste was… Jazzlyn heeft gewonnen! En ik… ik voelde me zo trots als een pauw.
Net de laatste les gehad van Jocelyne Moreau op het ACF. De meeste deelnemers hadden veel werk meegenomen en de les liep dan ook ‘vreselijk’ uit qua tijd. Daarna hebben we met z’n allen nog even in een cafeetje gezeten. Er werd bier en wijn gedronken en ‘saaie ik’ nam tonic, omdat ik nog moest rijden en omdat ik niet zo van alcohol houd. Hoe dan ook… het was heel gezellig. Terugkijkend op de lessen, was het goed voor me, omdat ik echt een stok achter mijn kont had, zodat ik moest fotograferen. Daarnaast vond ik het heel leuk om het werk van de andere deelnemers te bekijken. Sommigen hebben echt een groei tijdens de workshop gemaakt. Jocelyne en de andere deelnemers… het was leuk en leerzaam. Bedankt!
De laatste tijd ben ik veelvuldig bezig met mijn eigen “opdracht” voor het ACF. Ik zoek meer diepte in mijn beelden. Hiervoor kijk ik graag naar de beelden van Theo Keijzers.
Mijn boodschap met de beelden, die ik probeer te maken, is dat het model zich bloot geeft, zowel qua uiterlijk als innerlijk en op dat laatste komt de nadruk te liggen. De kijker kijkt door de schoonheid/naaktheid heen en ziet het innerlijke. Dit idee is niet van mezelf. Ik neem Richard Avedon als mijn voorbeeld. Hij schoot voor Pirelli in 1997 hele mooie zwart-wit beelden met dit gegeven. Nu weet ik natuurlijk wel dat Avedon, 1 van de grootste fotografen op deze aardbol was en dat mijn beelden nooit de zijne zullen evenaren of zelfs niet in de buurt zullen komen. Maar het idee spreekt me heel erg aan.
Bij mijn meest recente shoot zei het model achteraf, dat ze de beelden mooi maar ook confronterend vond, omdat ze haarzelf herkende in de beelden. Ik heb haar gefotografeerd, zoals ze was. Dit was 1 van de mooiste complimenten, die ik ooit gehoord heb.
Zit te dubben of ik een fotoprinter moet aanschaffen. Nu breng ik alles voor opdrachten naar een goed vaklab en dat zal ik voorlopig ook blijven doen. Maar voor persoonlijk en onbelangrijk werk laat ik het meestal printen door een goedkopere printcentrale. Met een eigen printer kan je printen wanneer je wil en het belangrijkste: Je hebt controle tot aan de print.
De printer waarover ik zit te dubben is geen kleintje en daar moet ook ruimte voor gemaakt worden. Maar het is wel een hele mooie printer. Nog even verder dubben…
De laatste tijd voel ik me niet echt lekker in mijn vel zitten. Zowel lichamelijk als geestelijk voel ik me een wrak. Er zitten ook een aantal problemen in mijn hoofd, waar gewoonweg geen oplossing voor te vinden is. Met mijn naderende verjaardag, voel ik me ook echt ouder worden en mijn lichamelijke conditie is ook niet goed te noemen. Tijd voor verandering. Dat heeft mijn personeel ook gezien. Ze verplichten mij om elke woensdag een uur in de buitenlucht lekker ontspannen te wandelen (no matter what, je moet wandelen!). Gisteren was de eerste keer. Het voelde achteraf heel goed om gewandeld te hebben.
Na een ruime jaar schieten met de EOS 20D, zitten er wel stof en andere onregelmatigheden op mijn sensor. Ik heb vanmiddag flink geblazen met een blazertje maar dat haalt niet alles weg. Het is nog niet echt storend, maar met de kleinste diafragma zie ik dat er toch aardig wat onregelmatigheden op de sensor verzameld zijn. Binnenkort maar eens goed (laten) reinigen of maar vaker mijn analoge Hasselblad gebruiken 😉
Voor fotoclub F-70 had ik een leuke bio geschreven. Een verhaaltje over mezelf. Nu de presentatie niet meer door gaat, wil ik jullie deze niet onthouden:
Soms wil ik het hele zoekerbeeld vullen met haar gezicht, zoekende naar haar innerlijke kenmerken. En als ik dan heel dichtbij kom, merk ik dat ik een zelfportret maak in de reflectie van haar ogen.
Ik heb altijd al een grote adoratie voor vrouwen gehad en van kleinsafaan ook iets met beeld. In mijn puberteit verzamelde ik mooie beelden van vrouwen, die ik uit reclameblaadjes knipte. Deze beelden plakte ik aan de zijkant van mijn kledingskast. In -no time- had ik een collage van mooie beelden van vrouwen. Een jaloers vriendinnetje zorgde ervoor dat die collage permanent verdween, maar mijn fascinatie voor (mooie) vrouwen is altijd gebleven.
Dat ik later meisjes/vrouwen ging fotograferen is eigenlijk een hele logische stap geweest. Regelmatig zag ik een vrouw, waarop ik “fotografisch verliefd” werd. Dat betekent niet dat ik haar in mijn privéleven zou willen zoenen of iets dergelijks, maar dat ik geïnteresseerd was in haar voorkomen en dat ik deze wilde vastleggen als een “persoonlijk stukje collage”. Met zweet in mijn handen en een bonkend hart, vroeg ik dan de vrouw of ik haar mocht fotograferen.
Een vrouw die ik nauwelijks ken, staat voor mijn camera. Het is mijn taak om haar te ontspannen en zo dicht mogelijk bij haar te komen. En dan bedoel ik niet zozeer fysiek, maar geestelijk. Ik wil haar innerlijk fotograferen en daarvoor is er contact nodig. Om haar innerlijk te bereiken, moet ik oogcontact maken. Het klinkt als een cliché maar de ogen zijn echt de poorten tot de ziel. Daar ontstaat de “band” met het model, mezelf en mijn camera. Op dat moment neem ik geen foto’s, maar krijg ik foto’s van het model.
In 1995 startte ik met het volgen van cursussen en werkgroepen. Hier leerde ik het analoge traject: van opname tot het maken van een barietafdruk in de doka. En zelfs nu in dit digitale tijdperk, heb ik nog steeds een grote liefde voor het analoge zwart/wit traject. Door vaak te fotograferen leerde ik ook dieper te gaan in een foto, meer gevoel in mijn foto’s te leggen.
Tegenwoordig krijg ik regelmatig de vraag van een (beginnend) model of ik haar wil fotograferen. Nu hoef ik nauwelijks moeite meer te doen, om modellen voor mijn camera te krijgen . Sinds begin vorig jaar ben ik ook begonnen met digitaal schieten. Het zijn twee dingen, die mijn fotografie een stuk makkelijker maken. Maar soms hunker ik weer naar die tijd, waarin ik zelf mijn modellen uitkoos en waarin fotografie nog puur handwerk was in de doka. En weer met zweet in mijn handen en een bonkend hart vraag ik dan een vrouw of ik haar mag fotograferen. In plaats van mijn digitale reflex, pak ik een analoge camera en een paar zwart/wit rolletjes.
Fotografie is nu een heel belangrijk onderdeel van mijn leven geworden. Het is geen hobby meer, maar een passie.
Op 18 april zou ik voor een groep van ongeveer 40 personen een lezing geven over mijn eigen fotografie op de fotoclub F70 in Rijswijk. Maar ik heb nu besloten om dat niet te doen.
Ik kreeg in het begin een vriendelijk mailtje of ik een presentatie wilde houden op hun club. Vervolgens wordt dat op hun website vermeld. Hierbij hebben ze, zonder het te vragen, een foto van mijn website geplukt en voor hun site gebruikt. Ik heb hun een vriendelijk mailtje gestuurd, waarin ik schreef, dat het gebruik van deze foto in dit geval geen probleem is, maar dat ze van tevoren voortaan wel toestemming horen te vragen. Het zijn namelijk niet alleen de auteursrechten van mij die ze schenden, maar ik zit ook met afspraken tussen mij en mijn modellen. Vervolgens vragen ze om een verhaal en drie foto’s voor hun nieuwsbrief. Sommige delen van het verhaal worden weggelaten en de kaders om mijn beelden worden weggesjopt en dit geheel wordt gepubliceerd. Opnieuw worden mijn auteursrechten geschonden. Weer schrijf ik (nog steeds beleefd) dat ik dit geen ramp vind, maar ik had het wel leuk gevonden als ze me van tevoren hadden ingelicht.
…….
Verdere communicatie tussen mij en de contactpersoon loopt zeer stroef. Dit alles bij elkaar heeft me doen besluiten, dat ik geen presentatie wil gaan houden. Ik heb een passie voor fotografie en wil die graag met anderen delen, maar het liefst wel op een leuke en respectvolle manier.