Voor fotoclub F-70 had ik een leuke bio geschreven. Een verhaaltje over mezelf. Nu de presentatie niet meer door gaat, wil ik jullie deze niet onthouden:
Soms wil ik het hele zoekerbeeld vullen met haar gezicht, zoekende naar haar innerlijke kenmerken. En als ik dan heel dichtbij kom, merk ik dat ik een zelfportret maak in de reflectie van haar ogen.
Ik heb altijd al een grote adoratie voor vrouwen gehad en van kleinsafaan ook iets met beeld. In mijn puberteit verzamelde ik mooie beelden van vrouwen, die ik uit reclameblaadjes knipte. Deze beelden plakte ik aan de zijkant van mijn kledingskast. In -no time- had ik een collage van mooie beelden van vrouwen. Een jaloers vriendinnetje zorgde ervoor dat die collage permanent verdween, maar mijn fascinatie voor (mooie) vrouwen is altijd gebleven.
Dat ik later meisjes/vrouwen ging fotograferen is eigenlijk een hele logische stap geweest. Regelmatig zag ik een vrouw, waarop ik “fotografisch verliefd” werd. Dat betekent niet dat ik haar in mijn privéleven zou willen zoenen of iets dergelijks, maar dat ik geïnteresseerd was in haar voorkomen en dat ik deze wilde vastleggen als een “persoonlijk stukje collage”. Met zweet in mijn handen en een bonkend hart, vroeg ik dan de vrouw of ik haar mocht fotograferen.
Een vrouw die ik nauwelijks ken, staat voor mijn camera. Het is mijn taak om haar te ontspannen en zo dicht mogelijk bij haar te komen. En dan bedoel ik niet zozeer fysiek, maar geestelijk. Ik wil haar innerlijk fotograferen en daarvoor is er contact nodig. Om haar innerlijk te bereiken, moet ik oogcontact maken. Het klinkt als een cliché maar de ogen zijn echt de poorten tot de ziel. Daar ontstaat de “band” met het model, mezelf en mijn camera. Op dat moment neem ik geen foto’s, maar krijg ik foto’s van het model.
In 1995 startte ik met het volgen van cursussen en werkgroepen. Hier leerde ik het analoge traject: van opname tot het maken van een barietafdruk in de doka. En zelfs nu in dit digitale tijdperk, heb ik nog steeds een grote liefde voor het analoge zwart/wit traject. Door vaak te fotograferen leerde ik ook dieper te gaan in een foto, meer gevoel in mijn foto’s te leggen.
Tegenwoordig krijg ik regelmatig de vraag van een (beginnend) model of ik haar wil fotograferen. Nu hoef ik nauwelijks moeite meer te doen, om modellen voor mijn camera te krijgen . Sinds begin vorig jaar ben ik ook begonnen met digitaal schieten. Het zijn twee dingen, die mijn fotografie een stuk makkelijker maken. Maar soms hunker ik weer naar die tijd, waarin ik zelf mijn modellen uitkoos en waarin fotografie nog puur handwerk was in de doka. En weer met zweet in mijn handen en een bonkend hart vraag ik dan een vrouw of ik haar mag fotograferen. In plaats van mijn digitale reflex, pak ik een analoge camera en een paar zwart/wit rolletjes.
Fotografie is nu een heel belangrijk onderdeel van mijn leven geworden. Het is geen hobby meer, maar een passie.