De laatste tijd ben ik veelvuldig bezig met mijn eigen “opdracht” voor het ACF. Ik zoek meer diepte in mijn beelden. Hiervoor kijk ik graag naar de beelden van Theo Keijzers.

Mijn boodschap met de beelden, die ik probeer te maken, is dat het model zich bloot geeft, zowel qua uiterlijk als innerlijk en op dat laatste komt de nadruk te liggen. De kijker kijkt door de schoonheid/naaktheid heen en ziet het innerlijke. Dit idee is niet van mezelf. Ik neem Richard Avedon als mijn voorbeeld. Hij schoot voor Pirelli in 1997 hele mooie zwart-wit beelden met dit gegeven. Nu weet ik natuurlijk wel dat Avedon, 1 van de grootste fotografen op deze aardbol was en dat mijn beelden nooit de zijne zullen evenaren of zelfs niet in de buurt zullen komen. Maar het idee spreekt me heel erg aan.

Bij mijn meest recente shoot zei het model achteraf, dat ze de beelden mooi maar ook confronterend vond, omdat ze haarzelf herkende in de beelden. Ik heb haar gefotografeerd, zoals ze was. Dit was 1 van de mooiste complimenten, die ik ooit gehoord heb.