Het is een terugkerend evenement en elke keer weer leuk om er heen te gaan: Presentatie van de digitale Hasselblads door DigiCare in Lukkien (Ede). Dit keer gaf Marc Lagrange een demonstratie. Ik had zijn inspirerende werk al eerder op het net gezien. Van Marc bewonder ik het meest zijn pola’s. Er zit zo ontzettend veel gevoel in zijn beelden… subliem. Het was voor mij dan ook een bijzondere ervaring om hem ‘in real life’ aan het werk te zien. Ook heb ik even persoonlijk met hem gepraat en hem uiteraard gecomplimenteerd met zijn werk. Hans Cornet was ook aanwezig. Even met hem gepraat over zijn werk (hij stuurt tegenwoordig de Hasselblad dealers aan) en uiteraard ook over fotografie. Ik heb van de dag genoten en het was zeker de lange rit naar Ede waard.
Verhuizen
Sommige van jullie wisten al dat ik ging verhuizen naar Hoofddorp. Inmiddels ben ik al over, maar er is nog een hele hoop te doen. Zowel in het nieuwe huis, als in het oude huis (heel veel kleine spulletjes opruimen) die 01 november overgaat naar de nieuwe eigenaar. Dus een hele drukke tijd. Hierdoor een heel stuk minder tijd voor fotografie… helaas.
Een nieuw huis gaat altijd gepaard met ‘tegenvallers’. Zo wordt onze keuken (veel) te laat geleverd (waarschijnlijk 3e week van november). Daarnaast is de ruimte die ik gereserveerd had voor een studio, ietsjes te smal voor mijn huidige achtergrondset. De 2 statieven die als staanders fungeren passen er niet in. Misschien kan ik dit ‘probleempje’ oplossen door monopolen of anders een ophangsysteem voor mijn achtergrond te gebruiken…. Een ander probleempje is dat ik (nog) geen internetverbinding heb in mijn nieuwe huis. En geloof me… dit is voor mij een echte straf, want ik ben echt een internetjunky. Maar bijkomend probleem is dat ik mijn mail niet regelmatig kan checken. Dus wanneer ik even (nog) niet antwoord, weet je waardoor dit komt. Wanneer je me (dringend) nodig hebt, kun je me dus beter bellen.
Hoeveel is jouw foto waard?
Dat de meeste fotografen te weinig verdienen om rond te komen is geen nieuws. Op veel fotografische fora wordt er regelmatig geschreven over prijsstelling. Hoeveel moet ik vragen voor een opdracht? Veel mensen snappen niet dat de prijs meer moet bevatten dan ‘tijd’ en ‘directe kosten’. Ze snappen de term ‘overhead’ niet en rekenen prijzen net boven hun directe kosten en denken dan ‘winst’ te maken. Ook worden er aardig wat beelden gratis aan magazines geleverd, terwijl de fotograaf zelf wel kosten maakt om deze beelden te produceren. Deze fotografen zijn al tevreden als hun naam ergens in het blaadje wordt geprint. Ook worden er foto’s bij stockbureaus aangeboden, alwaar je ze voor 1 enkele dollar kunt kopen.
Het gaat financieel niet goed met veel van de (Nederlandse) fotografen. Maar dat is voornamelijk te wijten aan de fotografen zelf. Je hoeft geen Einstein te zijn om te beseffen dat wanneer je onder de kostprijs levert, je verlies maakt. Dat is gewoon simpele economische logica. Onder de kostprijs leveren maakt niet alleen jezelf kapot, maar ook de gehele fotografische markt. Daarom weiger ik onder marktconforme prijzen te werken. Vecht niet op het gebied van prijzen, maar vecht op het gebied van kwaliteit! Dat is een veel eerlijker strijd, want er is altijd wel een (amateur)fotograaf die goedkoper levert… Met marktconforme prijzen, kun je een betere service en betere kwaliteit leveren. En geloof me, klanten waarderen dat.
Voor degenen die niet weten hoe ze hun producten moeten prijzen, moeten maar een kijkje nemen op de site van Leslie Burns-DellAcqua, en dan met name dit artikel.
Terugkomend op de vraag: Hoeveel is jouw foto waard? Een enkele euro, 10 euro, 100 euro of 1.000,- euro? Wat is de waarde van jouw creativiteit, wat is de waarde van een kunstwerk. In ieder geval meer dan de kostprijs!
Kim & Nancy
Gisteren een shoot gehad met Kim als model en Nancy Beringen als visagiste.
In 9 van de 10 gevallen voel ik me als een vis in het water bij een shoot. Dat was gisteren even net iets anders. In het begin ging de shoot stroef en het wilde echt niet lukken. Het moeizame begin was aan mij te danken: Ik wilde ‘te moeilijk’. Daarna ben ik gewoon weer opnieuw gestart, (andere achtergrond, andere kleding en het belangrijkste) met 1 enkele flitser. Gelukkig kwam de shoot toen wel op gang en daar zijn dan ook de leukste beelden van de shoot uitgekomen.
Keep it simple!
Dank aan de dames voor hun inzet.
Mac & ChuckNance
In een eerdere post schreef ik over mijn twijfel of ik zou overstappen op een Mac. Bart van ChuckNance nodigde me uit om zijn Mac te bekijken. Vandaag ben ik naar Gorinchem gereden om zijn reclamebureau en zijn Mac te bewonderen. Een 30″ Apple Cinema Display staat aangesloten aan zijn Mac Pro met een octo-core processor. Een beetje te veel van het goede voor mij…
Bart is een erg energiek mannetje vol creativiteit. We hebben heel wat gepraat over reclame en fotografie onder genot van een lunch bij Solo. Het deed me weer even denken aan mijn opleiding (Vormgeving en Communicatie), waarbij marketing, reclame en PR de boventoon voerden. Leuke herinneringen.
Maar Bart heeft me overtuigd… het wordt (einde van dit jaar of begin van volgend jaar) dan wel geen octo-core Mac Pro, maar wellicht een 24″ iMac!
Thnx Bart voor de gezellige en informatieve middag!
What you see is not what you get
Alhoewel ik mijn site (grotendeels) zelf gebouwd heb, ben ik geen echte sitebouwer. Op dat gebied ben ik echt een prutser, die beetje bij beetje ietsjes meer snapt. Regelmatig kijk ik met een kritisch oog naar mijn eigen site. Qua vormgeving is het vrij simpel en dat moet ook zo blijven, want dat past wel bij mij; ik ben een simpel persoontje. Op de huidige scherm waarop ik kijk ziet alles er naar tevredenheid uit. Maar dan kijk ik vanaf een andere computer naar mijn eigen site en zie dat mijn lettertype ineens is veranderd, uitlijningen niet meer kloppen zoals ik ze zag en bij breedbeeldschermen ziet de vormgeving wel erg akelig anders uit dan als ik het bedoeld heb. Het enige wat constant is, is deze weblog. Die ziet er op elke scherm nagenoeg hetzelfde uit.
Misschien dat ik er weer eens aan ga werken…. als ik weer eens tijd heb.
Het moet niet veel gekker worden…
Camera’s worden steeds met meer technologische snufjes volgestopt. Geloof dat het in het eind van jaren ’70 of begin jaren ’80 was, dat menig camera werd uitgerust met een autofocussysteem, wat in de jaren ’60 geïntroduceerd werd door Polaroid. In die tijd was er veel ‘verzet’ tegen autofocus door de ‘echte’ fotografen. Tegenwoordig is autofocus geaccepteerd en bijna op elke camera standaard te vinden, vaak met meerdere scherpstelpunten.
Maar wat voor technologie ze nu in een camera stoppen….
Sony introduceert een nieuwe Cyber-shot camera met een opmerkelijke nieuwe technologie. De nieuwe Sony Cyber-shot DSC-T200 beschikt over ‘Smile Shutter’, waardoor de camera reageert op lachende mensen. De Sony Cybershot T200 beschikt over een breedbeeld LCD touchscreen. Door één of meerdere gezichten op het scherm aan te raken, wordt zowel de nieuwe Smile Shutter technologie als de automatische Face Detection geactiveerd. De eerste zorgt ervoor dat er een foto wordt gemaakt zodra de in beeld genomen mensen lachen. De Sony T200 wacht net zo lang met afdrukken totdat er lachende gezichten ontstaan.
bron: http://www.letsgodigital.org/
Het moet niet veel gekker worden…
Extra flitskoppen
Ik houd van eenvoud in mijn fotografie, maar de huidige twee flitskoppen die ik al enige jaren in mijn bezit heb, vind ik nu toch iets beperkt. Daarom had ik al een tijdje geleden een flitserset besteld (2 extra koppen) en vandaag heb ik deze opgehaald.
Ik kan altijd verschrikkelijk tubben over wat ik moet kopen, voordat ik werkelijk tot aankoop over ga. De twee koppen die ik al had zijn van Multiblitz (Profilux). Geen slechte flitsers, maar voor mij wel twee nadeeltjes (iets langere flitstijd en een niet uitschakelbare slave). Maar voor ‘normale’ fotografie voldoen ze uitstekend. Twijfelen om over te stappen op Broncolor of (voorlopig) door te gaan met Multiblitz. Ik heb voor het laatste gekozen en twee koppen erbij gekocht. Niet goedkoop maar wel voor mij de voordeligste optie.