Vandaag naar een seminar geweest van Henk van Kooten gesponsord door DigiCare. Het was een flink eind rijden naar Wijchen, maar Eva’s stem (van TomTom) wees me feilloos de weg.
Het was een dagvullend programma met als thema: “How to create your own creativity”. Zowel creativiteits- als marketingaspecten kwamen aan bod. Het is altijd weer inspirerend om werk van andere fotografen te zien. Ook was het interessant om te bekijken hoe een andere fotograaf in de studio te werk gaat. Het was een energieslurpende en (vooral door de reistijd een) lange dag, maar zeker de moeite waard. Thnx to Henk & Christine van Kooten en uiteraard DigiCare!
De Python
Het was met mijn tiende jaar in de winter, dat ik samen met mijn klasgenootjes met een stuk karton van een besneeuwde heuvel afgleden. De heuvel had een ‘schans’, maar doordat het stuk karton met een slakkengangetje naar beneden gleed, kwam je nauwelijks los van de grond. Eén van de klasgenoten vond een houten plank en deze zou nog meer snelheid maken op de inmiddels hard en glad geworden sneeuw. Ik wilde het wel proberen… Alleen ging het bij mij fout. De houten plank begon vanaf de start al rond te draaien en die draaiing ging steeds sneller. Bij de schans kwam ik daadwerkelijk goed van de grond af, om met een harde klap op mijn rug neer te komen. Sindsdien heb ik een ‘jeugdtrauma’ en vermijd ik glijbanen en achtbanen.
Eergisteren ben ik met familie naar Kaatsheuvel gereden voor twee dagen Efteling, met een overnachting in het Efteling Hotel. De eerste dag wilde mijn oudste dochter Jazzlyn (nu 7 jaar), in de Python. Ze koos mij om mee te gaan. Ik kon mijn kleine dochtertje uiteraard niet weigeren en als ‘stoere’ vader, met een bang bonkend hart, liepen we samen hand in hand naar de Python. Het was een lange rij en de man voor me voelde zich net als ik, ook niet op zijn gemak. Naar mate we het einde van de rij naderden, rook de man steeds meer naar de penetrante geur van angstzweet. Dit was op anderhalve meter afstand op het laatste moment erg goed te ruiken. Onzeker checkte ik de geur van mijn eigen oksels, maar die waren gelukkig nog droog en fris dankzij Rexona. Ik maakte me ondanks mijn hoogtevrees nog niet eens zorgen over de hoogte, maar meer over de loopings en de ‘kurkentrekker’ waardoor je in totaal vier maal ondersteboven gaat. Eenmaal in het wagentje maakte ik eerst mijn dochtertje vast om vervolgens mezelf vast te maken.
De rit… viel heel erg mee. Sterker: Ik vond het echt leuk om er in te zitten! Geen angst, geen misselijkheid, alleen plezier tijdens de rit. Achteraf vond ik het stom om zo bang te zijn voorafgaande aan de rit in de Python. Iets wat 30 jaar geleden is gebeurd, heeft me onterecht angst ingeblazen. Dertig jaar lang heb ik niet of nauwelijks genoten van glijbanen en achtbanen. Dertig jaar… De volgende dag ben ik samen met Jazzlyn in nog twee andere achtbanen (Bob en Pegasus) geweest en ik heb echt genoten….
Pandadroom (geen achtbaan) vond ik trouwens ook heel mooi om mee te maken in de Efteling; een film met een ‘diepere’ betekenis.
Low Key
Vandaag weer een shoot gehad met een model en ik wilde iets uitproberen wat ik al heel lang niet meer gedaan had.
Het was in 1995-1996 dat ik voor het eerst les volgde bij Wim Wiskerke. We kregen toen de Zwarte Doos opdracht. Hierbij bekleed je een grote doos van binnen helemaal met zwart karton en door middel van gaten schijn je licht naar binnen. Het resultaat uit 1995:
Vandaag wilde ik ook een low key beeld (een beeld waar voornamelijk donkere tonen overheersen) maken. Het is werken met ‘hard’ licht en zorgen dat het op de juiste plaatsen valt. Dus veel en goed kijken en daardoor automatisch minder klikken. Het resultaat van vandaag:
Het model van vandaag was gelukkig geduldig en het was een fijne samenwerking. Ik vond het erg boeiend om intensief met licht bezig te zijn en denk dat ik meerdere low key shoots ga plannen… Thnx to the model!
Bruiloftsfoto’s
Wanneer toekomstige bruidsparen een fotograaf zoeken, dring ik mezelf nooit op. Sterker: ik geef ze altijd het advies om naar veel andere bruidsfotografen te kijken. Commercieel gezien misschien dom, maar ik wil gewoon, dat een bruidspaar een weloverwogen keuze maakt en achteraf tevreden is. Een bruiloft doe je immers maar 1 keer in je leven (als het goed is).
Gisteren werd ik door iemand erop gewezen, dat er helemaal geen bruiloftsfoto’s op mijn site te zien zijn. En dat is commercieel gezien misschien nog veel dommer… Dus heb ik vandaag op mijn Gallery bruidsfoto’s geplaatst onder het kopje Love.
High-End
Vandaag digitale achterwanden bekeken in Rotterdam. De ‘high-end’ dag was georganiseerd door Calumet. Digitale achterwanden voor middenformaat zijn de laatste tijd ontzettend in beweging. Mamiya kwam onlangs met een compleet systeem, waarbij je kunt instappen onder de $ 10.000,- (in Nederland gemakshalve € 9.000,-). De al gevestigde merken (Phase One, Leaf en Hasselblad) vragen al snel het dubbele voor vergelijkbare specificaties.
Enkele jaren gelden was mijn nieuwe Hasselblad V-serie nog ‘high-end’. Ondanks dat er nog een hele hoop professionele fotografen met de oude V-serie (al dan niet met een digitale achterwand) werken is deze serie ‘out’. De H-serie van Hasselblad wordt meer en meer gepromoot en de V-serie wordt afgedaan als een oud (analoog) concept, die zijn goede tijd wel heeft gehad. Hoe lang nog zal Kodak rolfilm produceren, nu de grote massa enkel digitaal fotografeerd? En zal Hasselblad in de toekomst wel in de V-serie blijven investeren en deze produceren of gaat alle aandacht naar de H-serie?
Voor de mensen met een V-camera belangrijke vragen, want als Kodak en andere filmproducenten stoppen met het maken van film, is er slechts de dure digitale oplossing. De digitale achterwand van Hasselblad is uiteraard bestemd voor Hasselbladcamera’s, maar de achterwanden van Phase One en Leaf zijn breder inzetbaar en op verschillende camera’s te gebruiken.
Je praat hier niet over een pak suiker, maar een grote investering die heel wat denkwerk vergt. Zelf hoef ik er niet te lang over na te denken: Digitale achterwanden voor mijn Bladje passen op dit moment niet in mijn budget en voorlopig schiet ik dan ook gewoon op film.
Fur
In het Haarlems Dagblad van vandaag las ik dat er een film draait over Diana Arbus; Fur: An Imaginary Portrait Of Diane Arbus. Het is een verzonnen verhaal, gebaseerd op enkele ware feitjes. Maar ondanks dat het verhaal grotendeels is verzonnen, lijkt het me toch een interessante film om te bekijken. Binnenkort eens kijken waar de film allemaal draait…
Rolletjes
De afgelopen jaren zijn er veel fotozaken uit het straatbeeld verdwenen. Zij leefden van ‘rolletjes ontwikkelen en afdrukken’. Maar nu analoog steeds meer op de achtergrond schuift, zijn deze zaken overbodig geworden. Zo ook met [S]Color, een vaklab in Amsterdam. Ik denk dat de vaklabs het de komende jaren ook moeilijk gaan krijgen. Veel ‘thuisprinters’ van nu, kunnen vakprinten evenaren.
Soms denk ik weemoedig terug aan die analoge tijden, dat je je rolletjes nog naar het vaklab bracht. De spanning die je voelde wanneer je de ontwikkelde film en de contacten terug in je handen kreeg. Aandachtig de contacten bekijken met een loupe om dan vast te stellen dat het toch heel anders uitziet, dan wat je in je gedachten had… soms teleurstellend en soms verrassend. Ik heb nog een hoop rolfilm in de vriezer liggen. Binnenkort maar eens in mijn Hasselblad gebruiken, voordat alle vaklabs verdwenen zijn.
Ali & Giorgia (2)
Afgelopen dinsdag heb ik het album geleverd aan Ali & Giorgia. Een bruiloftreportage maken is hard werken. Ettelijke (vaak nachtelijke) uren, creativiteit en je eigen visie steek je erin, om er iets moois van te maken. Elke keer wanneer ik een album aflever zie ik dat als een soort afsluiting van de opdracht. Je geeft als ware een stukje van jezelf weg aan het bruidpaar. En als het bruidspaar dan tevreden is, weet je pas waarvoor je het allemaal hebt gedaan…
Ali & Giorgia, ik vond het heel leuk en een eer om jullie fotograaf te zijn!
