Zo’n 20 jaar geleden stond ze veelvuldig voor mijn camera. Fotografie was voor mij toen nog analoog. In mijn negatiefmappen zie ik talloze beelden van haar op mijn contactafdrukken. Kleinbeeld en middenformaat. Vrijwel altijd op locatie geschoten. En we gebruikten het aanwezige (dag)licht, geen flits. Mooie Nurcan… Ik wilde haar steeds opnieuw voor mijn camera.
Vandaag kwam ze in mijn studio. Heel veel gepraat. Over kinderen, over het gezinsleven en over ouder worden. Ik besloot niet te gaan flitsen, maar met het aanwezige daglicht te werken. Net als vroeger. Door mijn camera zie ik dat ze ouder is geworden. Ze is niet meer de vrouw van 20 jaar geleden. Maar damn… wat is ze mooi! Nog steeds. Ze gelooft mijn woorden niet. Op dit beeld lijkt het net alsof ze haar huid strak trekt. Alsof ze het ouder worden wil tegengaan.
Peter Lindbergh verwoordde het mooi: “It should be the responsibility of photographers today to free women and finally everyone, from the terror of youth and perfection.”
Mooi zijn kan op elke leeftijd en perfectie is overrated. Nurcan is nog steeds een mooi persoon, van buiten en van binnen… En het was gaaf om haar weer voor de camera te hebben.

Bijna wekelijks komt ze bij me langs om een bakkie te doen. Soms trek ik haar (ongepland) mee de studio in. Net als gisteren. Onverwachts voor haar. Dan is ze haarzelf. Geen extra make-up, geen extra aandacht voor haar uiterlijk. Gewoon haarzelf. Puur.
Ze is ongetwijfeld de persoon die ik het meest voor mijn camera heb gehad. En ja… dat werkt heel vertrouwd. Maar het is telkens ook weer een uitdaging om een nieuw, ander beeld van haar te schieten. Experimenteren. Niet elk beeld is portfolio-waardig. En dat hoeft ook niet. Ik vind het gewoon fijn om haar voor de camera te hebben en samen mooie gesprekken te hebben, samen te lachen, samen fun hebben in de studio. Quality-time with a very good friend. I love it!

Na de shoot besluit ik nog een enkele beelden zonder flitsers te maken. Het daglicht is ultra zacht door de bewolking. De ramen in mijn studio zorgen voor klein beetje richting van het licht. Marit kijkt me doordringend aan en na slechts enkele clicks, weet ik dat ik het beeld heb wat ik wilde. Het beeld heeft bijna geen nabewerking nodig. Haar lichte haren contrasteren met haar donkere colletje en haar donkere wenkbrauwen geven extra accent op haar mooie blauwe ogen. Het zachte daglicht past hier perfect bij.
Vaak denk ik als fotograaf het licht onder controle te hebben met mijn flitsers. Maar soms is het prima om die controle te laten varen en het, steeds veranderende en onberekenbare, daglicht te omarmen. I love sunlight!

Altijd leuk om mijn favoriete oefen-/testmodel voor mijn lens te hebben. Veel verschillende lichtopstellingen uitgeprobeerd. Maar ik kom vaak toch weer terug op mijn “lichtopstelling-met-1-licht”, die voor mij zo vertrouwd werkt.
Tijdens de shoot praten we een hoop. En ik merk… dat ik echt geniet. Van de shoot, van de gesprekken, van het samen zijn. Ze geeft me positieve vibes. Of is het de shoot? Of beide?
Dit moet ik veel vaker doen naast mijn betaalde opdrachten. Oefenen / testen met een model. Het maakt me happy en houdt me scherp.

Een beeld van Marja uit 2006. (Visagie: Alice Westerhof, Styling: Anne-Loes Glas). Ik kwam het tijdens het zoeken door mijn archieven weer tegen. Vroeger wilde ik heel graag fashion-fotograaf worden. Niet zozeer vanwege de kleding, maar vanwege de mooie beelden die je kunt schieten met je team: Een visagiste, een styliste, een assistent en natuurlijk de modellen. Een stel creatieven bij elkaar met een gezamenlijk doel. Dromen van veel publicaties in modebladen. Samenwerkingen met de mooiste modellen en proberen de aller, aller, allermooiste beelden te maken…
Maar gaandeweg merk dat mijn honger naar fashion-fotografie stilletjes is verdwenen. Gaandeweg merk ik dat ik het liefst 1 op 1 werk. Eén persoon voor de camera en één persoon achter de camera. Geen team maar intensiteit. Portretfotografie past beter bij me. En de geportretteerden hoeven niet piepjong te zijn. Ik houd ervan als ze wat meer levenservaring en wat meer tekening in hun gezichten hebben. Een zoektocht naar diepere schoonheid.
Terugkijken op oud werk doet me beseffen dat ik veranderd ben. Van een teamspeler naar een solist. En dat voelt heerlijk; Alles in mijn eigen hand. En toch… soms mis ik teamwerk. Voordat ik de fotografie-business inging, had ik mijn eigen snackbar met een heel fijn team om me heen. Heel veel fun en synergie. Wellicht is het goed om af en toe een projectje met een leuk team te doen. Om met synergie te komen tot andere en betere beelden. Binnenkort maar weer eens wat plannen.

Laatst liet ik de sensor van één van mijn camera’s weer eens reinigen. “Zo zie ik ze niet meer” zei de man achter de balie. En ik vroeg me af wat hij bedoelde. Hij keek naar mijn camera en verbaasde zich er over, dat deze er nog zo gaaf uit zag. “Zo goed als nieuw. Het lijkt of die net uit de doos komt”. Nu komt mijn camera vrij weinig buiten mijn studio en ben ik vrij zuinig op mijn spulletjes.
Maar het gaf me toch stof om te overdenken. Mijn bijna 6 jaar oude camera is nog gaaf en heeft nauwelijks gebruikssporen. Op die vieze sensor na dan. Straks denken mensen nog, dat ik mijn camera te weinig gebruik. Ik las een tijdje geleden dat Lenny Kravitz daar een oplossing voor had gevonden. Maar nee… daar heb ik geen $24.500,- voor over. Ik houd het wel op een z.g.a.n. camera met nu een schone sensor.

Ik geloof niet meer in perfecte liefde. Liefde is een gebeuren waarin je concessies moet doen. Ik geloof wel in verliefdheid. Dat je voor een periode alleen de mooie dingen ziet en blind bent voor alle negatieve dingen. Maar verliefdheid… Het woord zegt het al; Dat staat ver van de liefde. Liefde is, als je de ander accepteert zoals ze is, met al haar goede en al haar slechte eigenschappen. Daarnaast moet je je eigen tekortkomingen niet onder het tapijt schuiven. En dan… alleen dan heb je een kansje op een goede relatie.
De tijd dat ik verliefd op haar was, kan ik me nog goed herinneren. Zo’n heerlijk gevoel wanneer de endorfine door je lichaam stroomt. Wanneer je haar vasthoudt en beseft dat ze er echt is voor jou. Dat je onafscheidelijk voelt. Adoreren. Begeren. Ze is van mij…
Waarom is dat gevoel verdwenen? Waar is het fout gegaan? Is het de tijd waarin we leven? Dat alles snel en goed moet gaan? Dat je bij ontevredenheid niet meer de tekortkomingen oplost, maar op zoek gaat naar een ander met andere tekortkomingen? En na een lange tijd van bezinning, kom ik er achter dat de tekortkomingen voornamelijk bij mezelf lagen.
Ik ga weer energie in onze relatie steken. Ik ga je weer hartstochtelijk vasthouden. Ik ga weer intens van je houden. In goede en in slechte tijden. Dat is liefde. Misschien niet perfect, maar wel echte liefde.

Good artist copy, great artist steal – Pablo Picasso
Er wordt ontzettend veel gekopieerd in de fotografie. Beelden en ideeën worden gekopieerd. Letterlijk. Eén op één. Maar copycats are always a step behind…. Picasso was een wijs man. Stelen is beter. En als je dan toch aan het stelen bent: Steel er dan niet één of twee, maar meer, meer, meer! Dan de gestolen ideeën mixen en je eigen draai eraan geven. Ik zou de intensiteit van Avedon willen stelen, de sensualiteit van Newton, de frivoliteit van Unwerth, de intimiteit van Lindbergh. Even in de blender… en dan ook nog een stukje van ‘mijn eigen ik’ in het beeld leggen. Steel zoveel invloeden als je kunt en laat je inspireren door anderen. En misschien… heel misschien, als ik goed mijn best doe en veel steel van anderen, word ik ook nog eens zelf bestolen door een andere fotograaf.