Ik geloof niet meer in perfecte liefde. Liefde is een gebeuren waarin je concessies moet doen. Ik geloof wel in verliefdheid. Dat je voor een periode alleen de mooie dingen ziet en blind bent voor alle negatieve dingen. Maar verliefdheid… Het woord zegt het al; Dat staat ver van de liefde. Liefde is, als je de ander accepteert zoals ze is, met al haar goede en al haar slechte eigenschappen. Daarnaast moet je je eigen tekortkomingen niet onder het tapijt schuiven. En dan… alleen dan heb je een kansje op een goede relatie.
De tijd dat ik verliefd op haar was, kan ik me nog goed herinneren. Zo’n heerlijk gevoel wanneer de endorfine door je lichaam stroomt. Wanneer je haar vasthoudt en beseft dat ze er echt is voor jou. Dat je onafscheidelijk voelt. Adoreren. Begeren. Ze is van mij…
Waarom is dat gevoel verdwenen? Waar is het fout gegaan? Is het de tijd waarin we leven? Dat alles snel en goed moet gaan? Dat je bij ontevredenheid niet meer de tekortkomingen oplost, maar op zoek gaat naar een ander met andere tekortkomingen? En na een lange tijd van bezinning, kom ik er achter dat de tekortkomingen voornamelijk bij mezelf lagen.
Ik ga weer energie in onze relatie steken. Ik ga je weer hartstochtelijk vasthouden. Ik ga weer intens van je houden. In goede en in slechte tijden. Dat is liefde. Misschien niet perfect, maar wel echte liefde.