Nu mijn moeder al een ruime jaar heen is gegaan (en mijn vader op mijn 16e) bekruipt mij het gevoel, dat ik ook niet het eeuwige leven heb.  Vorig jaar heb ik niet echt veel uitgevoerd; Mezelf in de studio opgesloten met mijn fotografische opdrachten, veel thuis gezeten, veel nagedacht over het leven en alle kenmerken van een emotionele dip herkend.
Wel heb ik dingen op een rijtje gezet. Nagedacht wat de belangrijkste dingen in mijn leven zijn. Mijn gezin, mijn familie, mijn dierbare vrienden.
Mijn vrouw zei het al een paar keer tegen me. We hebben de middelen en de tijd om van het leven te genieten. En -nu- is het de tijd om dat te doen. Vandaag in een telefoongesprek met Sharon kwam het ook weer naar voren.  Je leeft voor je kinderen, maar moet ook zelf, samen met je partner, van het leven genieten. Mooie herinneringen maken noemde Sharon het.
Ik ga meer mooie herinneringen maken met Feni, met mijn kids, met mijn familie en met mijn dierbare vrienden. Weer van het leven genieten. Zo zouden mijn ouders het ook gewild hebben.