Zo’n 20 jaar geleden stond ze veelvuldig voor mijn camera. Fotografie was voor mij toen nog analoog. In mijn negatiefmappen zie ik talloze beelden van haar op mijn contactafdrukken. Kleinbeeld en middenformaat. Vrijwel altijd op locatie geschoten. En we gebruikten het aanwezige (dag)licht, geen flits. Mooie Nurcan… Ik wilde haar steeds opnieuw voor mijn camera.
Vandaag kwam ze in mijn studio. Heel veel gepraat. Over kinderen, over het gezinsleven en over ouder worden. Ik besloot niet te gaan flitsen, maar met het aanwezige daglicht te werken. Net als vroeger. Door mijn camera zie ik dat ze ouder is geworden. Ze is niet meer de vrouw van 20 jaar geleden. Maar damn… wat is ze mooi! Nog steeds. Ze gelooft mijn woorden niet. Op dit beeld lijkt het net alsof ze haar huid strak trekt. Alsof ze het ouder worden wil tegengaan.
Peter Lindbergh verwoordde het mooi: “It should be the responsibility of photographers today to free women and finally everyone, from the terror of youth and perfection.”
Mooi zijn kan op elke leeftijd en perfectie is overrated. Nurcan is nog steeds een mooi persoon, van buiten en van binnen… En het was gaaf om haar weer voor de camera te hebben.