Mijn liefde voor fotografie begon pas in mijn puberteit, toen ik de camera van mijn vader kreeg. Met een visie van een kind pinde ik alles om me heen vast op lichtgevoelig materiaal. Daarna liet ik alles ontwikkelen en afdrukken. Veel ‘waste’. Maar zelfs ‘waste’ is functioneel, omdat je daarvan leert om betere foto’s te maken. Alles is fotografisch interessant en alles is het waard om er een foto van te nemen.
Het is zo tegenstrijdig. Want nu met digitaal, kan je eindeloos veel meer schieten dan met analoog (in vergelijking qua kosten). En toch schiet ik veel minder. Ik pak minder snel mijn camera om de wereld om me heen te schieten. Mijn spiegelreflex ligt vaker in mijn tas, dan in mijn handen. Mijn camera gebruik ik eigenlijk alleen wanneer ik denk interessante foto’s te kunnen schieten. Eigenlijk alleen voor geplande shoots.
Vorige week was ik (zonder camera) bij een speelplaats met mijn kids. Terwijl mijn dochtertjes op de schommel zaten, zat ik er ook op. Niet om te schommelen, maar alleen om te zitten en mijn kinderen in de gaten te houden. Andere kleine kinderen kwamen erbij en dat was het moment om op te staan, zodat die ook konden schommelen. Voor ik het wist, was ik in gesprek met deze kleine mormels. Ze vertelden me hoe oud ze waren, dat ze het leuk op school vonden en een lieve juf hadden. Kinderen zijn open naar de wereld toe. Bruisend vol energie en onbevangen zonder vooroordelen kijken zij de wereld in. Wanneer mensen ouder worden, wordt hun visie steeds meer begrensd door beslommeringen en regels. Ik kan de tijd niet terugdraaien, maar soms zou ik willen dat ik die onbevangen visie van een kind had… Ik denk dat ik maar begin met het vaker vasthouden van mijn spiegelreflex.
Mooi gezegd. Al ligt er ook iets in het verlengde hiervan. Ik fotografeer de laatste tijd juist weer vaker analoog. Puur om ervoor te zorgen dat ik juist beter ga kijken. Digitaal is het zo makkelijk weggeklikt. Thuiskomen met honderden foto’s en dan de helft weg kunnen gooien. Wat zeg ik, driekwart. Juist als ik met 2 rolletjes en een analoge camera op pad ben kijk ik veel meer, voordat de klik komt. En dan blijft driekwart juist weer bewaard…
Met analoog fotografeer ik zelf ook bewuster. En dan met name met middenformaat. Alles zelf doen: zelf licht meten, zelf instellen, zelf scherp stellen, zelf filmpje doordraaien. Ik vind het jammer dat ik ook mijn Hasselblad ook niet zo heel vaak meer op pak. Maar digitaal heeft ook zijn voordelen: snelle (tussentijdse) beoordeling, digitaal klaar voor nabewerking / digitale correcties en de opdrachtgever heeft ook sneller zijn beelden. Maar ik houd van mooie creatieve beelden (digitaal of analoog). Veel mensen (inclusief mezelf) laten creativiteit van zich afnemen naarmate ze ouder worden. Wij conformeren ons steeds meer aan de bestaande ‘regels’ en worden afgeleerd om ‘fouten’ te maken. Bang om ‘fouten’ te maken bewegen we ons in een beperkte ruimte, zonder uitersten. Kinderen staan helemaal open en maken die ‘fouten’ wel. I love this! Maar het zal wel een tijd duren voordat ik weer jong word…