Er bestaat niet zoiets als een ‘vader-opleiding’. Iedere vader gaat er van uit dat hij zijn kinderen goed opvoed. Persoonlijk denk ik, dat ik mijn kids de juiste normen en waarden meegeef. Al krijg ik er sommige dingen (zoals hun eigen troep opruimen) er gewoon niet in. Wellicht ben ik een ‘makkelijke’ vader en overspoel ik ze met aandacht, geborgenheid en liefde. Pas als ik naar andere vaders kijk, hoe zij met hun kinderen omgaan, zie ik de verschillen. En dan ga ik denken: “Misschien ben ik iets te beschermend. Misschien ben ik iets te makkelijk. Misschien verwen ik ze te veel. Misschien moet ik ze iets harder aanpakken, wanneer ze hun spullen niet opruimen….” Wanneer ik terugkijk op mijn jeugd, had ik wellicht een iets ‘hardere’ vader, maar hij omringde mij ook met voldoende aandacht, bescherming en liefde.
Eigenlijk is heel het leven een ‘vader-opleiding’. Een ieder volgt dat traject ‘vaderzijn‘ op zijn eigen manier. En dat is maar goed ook. Als we daarvoor ook allemaal regels gaan bedenken, is er steeds minder ruimte voor individualiteit. Je eigen hart en ziel weten wel hoe jij je kinderen moet opvoeden en wat goed voor ze is. Vertrouw daar op. En wanneer ik weer eens mokkend hun spullen opruim, kijk ik naar mijn lachende kinderen en maakt het mijn dag weer goed.