De schoolvakantie is hier weer voorbij. Mijn twee kinderen gaan weer lekker naar school en de regelmaat keert weer terug in huis. Het was de eerste zomervakantie, waarin ik als papa zoveel thuis was. Maar met kinderen om je heen is het toch niet relaxt werken. Geconcentreerd starend naar het beeldscherm, hoor je van beneden een geluid: “Papa, mogen we een snoepje?”. Papa zegt nee en het is weer even stil. Dan klinkt er: “Papa mogen we een koekje?”. Papa zegt weer nee en voor enkele seconden is het dan weer stil om vervolgens te horen: “Papa, mogen we een ijsje?” Na bijna een uurtje non-stop achter mijn computer, voel ik me dan toch weer schuldig omdat ik ze even geen aandacht heb geschonken en besluit dan iets leuks met ze te gaan doen. Dit gepaard met een snoepje, koekje of ijsje… of een uitstapje naar Mc Donalds. En dan besef je als vader, hoe leuk het is om samen veel tijd door te brengen met je kinderen… 
Nu is de school weer begonnen. Half negen in de ochtend zitten ze in de klas en ik ben negen uur aan het werk, achter mijn beeldscherm en kan door de wedergekeerde regelmaat lekker doorwerken. Nu word ik niet meer gestoord, wanneer ik een beeld aan het nabewerken ben. Toch mis ik die stemmen, die om een snoepje, koekje of ijsje vragen. En die grote vragende ogen of ik mee wil spelen…
Maar dat zal niet lang duren. Die vragen komen wel weer nadat ik ze vanmiddag van school heb opgehaald 😉  Jazzlyn & Kaithy, I love you! “Papa, mag ik een snoepje?”

Al enkele dagen train ik (weer) op mijn hometrainer, een fiets die niet vooruit komt. Een half uurtje op een dag is altijd wel te vinden en goed of slecht weer… je hebt met een hometrainer geen excuus meer, om niet te gaan fietsen. Gisteren wilde ik dit apparaat verplaatsen. En terwijl ik dit circa 25 kg wegende gevaarte optilde, gleed het uit mijn handen, om vervolgens terecht te komen op 1 enkele teen…
AUW! Dik, gezwollen, blauw en pijnlijk.
Vandaag voor de zekerheid toch naar de huisarts geweest, die vertelde dat deze waarschijnlijk is gebroken. Ik moet nu een paar dagen mijn voet zo min mogelijk belasten… Toch een excuus om niet te gaan fietsen…

Sommige van jullie wisten al dat ik ging verhuizen naar Hoofddorp. Inmiddels ben ik al over, maar er is nog een hele hoop te doen. Zowel in het nieuwe huis, als in het oude huis (heel veel kleine spulletjes opruimen) die 01 november overgaat naar de nieuwe eigenaar. Dus een hele drukke tijd. Hierdoor een heel stuk minder tijd voor fotografie… helaas.
Een nieuw huis gaat altijd gepaard met ‘tegenvallers’. Zo wordt onze keuken (veel) te laat geleverd (waarschijnlijk 3e week van november). Daarnaast is de ruimte die ik gereserveerd had voor een studio, ietsjes te smal voor mijn huidige achtergrondset. De 2 statieven die als staanders fungeren passen er niet in. Misschien kan ik dit ‘probleempje’ oplossen door monopolen of anders een ophangsysteem voor mijn achtergrond te gebruiken…. Een ander probleempje is dat ik (nog) geen internetverbinding heb in mijn nieuwe huis. En geloof me… dit is voor mij een echte straf, want ik ben echt een internetjunky. Maar bijkomend probleem is dat ik mijn mail niet regelmatig kan checken. Dus wanneer ik even (nog) niet antwoord, weet je waardoor dit komt. Wanneer je me (dringend) nodig hebt, kun je me dus beter bellen.

Het was met mijn tiende jaar in de winter, dat ik samen met mijn klasgenootjes met een stuk karton van een besneeuwde heuvel afgleden. De heuvel had een ‘schans’, maar doordat het stuk karton met een slakkengangetje naar beneden gleed, kwam je nauwelijks los van de grond. Eén van de klasgenoten vond een houten plank en deze zou nog meer snelheid maken op de inmiddels hard en glad geworden sneeuw. Ik wilde het wel proberen… Alleen ging het bij mij fout. De houten plank begon vanaf de start al rond te draaien en die draaiing ging steeds sneller. Bij de schans kwam ik daadwerkelijk goed van de grond af, om met een harde klap op mijn rug neer te komen. Sindsdien heb ik een ‘jeugdtrauma’ en vermijd ik glijbanen en achtbanen.

Eergisteren ben ik met familie naar Kaatsheuvel gereden voor twee dagen Efteling, met een overnachting in het Efteling Hotel. De eerste dag wilde mijn oudste dochter Jazzlyn (nu 7 jaar), in de Python. Ze koos mij om mee te gaan. Ik kon mijn kleine dochtertje uiteraard niet weigeren en als ‘stoere’ vader, met een bang bonkend hart, liepen we samen hand in hand naar de Python. Het was een lange rij en de man voor me voelde zich net als ik, ook niet op zijn gemak. Naar mate we het einde van de rij naderden, rook de man steeds meer naar de penetrante geur van angstzweet. Dit was op anderhalve meter afstand op het laatste moment erg goed te ruiken. Onzeker checkte ik de geur van mijn eigen oksels, maar die waren gelukkig nog droog en fris dankzij Rexona. Ik maakte me ondanks mijn hoogtevrees nog niet eens zorgen over de hoogte, maar meer over de loopings en de ‘kurkentrekker’ waardoor je in totaal vier maal ondersteboven gaat. Eenmaal in het wagentje maakte ik eerst mijn dochtertje vast om vervolgens mezelf vast te maken.

De rit… viel heel erg mee. Sterker: Ik vond het echt leuk om er in te zitten! Geen angst, geen misselijkheid, alleen plezier tijdens de rit. Achteraf vond ik het stom om zo bang te zijn voorafgaande aan de rit in de Python. Iets wat 30 jaar geleden is gebeurd, heeft me onterecht angst ingeblazen. Dertig jaar lang heb ik niet of nauwelijks genoten van glijbanen en achtbanen. Dertig jaar… De volgende dag ben ik samen met Jazzlyn in nog twee andere achtbanen (Bob en Pegasus) geweest en ik heb echt genoten….

Pandadroom (geen achtbaan) vond ik trouwens ook heel mooi om mee te maken in de Efteling; een film met een ‘diepere’ betekenis.

De afgelopen twee nachten heb ik nauwelijks geslapen. Ik maak me zorgen over mijn jongste dochter, die in het ziekenhuis ligt. Vandaag is zij geopereerd aan haar heupen; een zware operatie waarvoor 255 minuten gepland waren. Na 5 uren mochten we eindelijk naar de verkoeverkamer om haar wakker zien te worden. De beste kinderorthopeet van Nederland, Dr. Besselaar, vertelde me dat de operatie goed was verlopen. Een hele grote geruststelling.
Nog onder de pijnstiller slaapt Kaithy de hele dag door. Slechts enkele korte momentjes wordt zij wakker. Ze ziet er bleekjes uit. En ook al zeggen deskundigen, dat alles goed is verlopen; Als vader maak je je toch zorgen over je kleine kind.
Even kijk ik naar buiten, naar de lichtjes die als talloze brandende kaarsjes waken over mijn dochter. Na een klik met mijn camera veeg ik een rollende traan over mijn wangen weg… Morgen zal het beter zijn.

Een weekje weg geweest. Een weekje vakantie in Tenerife met vrouw en de kids. Veel uitgerust en lichamelijk en mentaal opgeladen. Jammer dat de terugreis niet zo voorspoedig verliep. Onze vliegtuig kwam uiteindelijk zo’n 5 uur later dan gepland op Schiphol aan. We hebben met z’n allen vrijwel de hele nacht niet geslapen… Blij dat we weer thuis zijn waar mijn vertrouwde bedje staat.

Voor:

Na:

Foto’s zijn overigens genomen door Jazzlyn, mijn 6 jarige dochter. Ze vond het heel leuk om zo’n ‘grote camera’ in haar handen te hebben.

Jazzlyn deed onlangs mee aan een wedstrijd. Ze moest hiervoor een kijkdoos maken met Jip en Janneke figuren. Acht kleine prijswinnaartjes kwamen allen in de bibliotheek in Haarlem voor de prijsuitreiking. Dat werd feestelijk gevierd met limonade en een petitfour. Ook werd er een verhaal over Otje voorgelezen. Uiteindelijk werd er bekend gemaakt welke kijkdoos het mooiste was… Jazzlyn heeft gewonnen! En ik… ik voelde me zo trots als een pauw.