Gisteren teruggekomen van een weekje Salou. Lekker met het gezin even er tussen uit. Quality-time. Klikken met je mobiel in plaats van een camera. Lekker eten en drinken, strand, zonnig weer en de pretpark PortAventura op loopafstand van het hotel (… en dan toch het ‘treintje’ nemen dat tussen hotel en pretpark pendelt). Van diverse attracties genoten. Maar in het park is ook de achtbaan Shambhala, de hoogste en snelste achtbaan van Europa. Ondanks mijn hoogtevrees zou ik het wel zonde vinden om niet in deze achtbaan te stappen. Samen met mijn oudste dochter Jazzlyn nam ik die stap. Ik was heel wat minder gespannen als bij de Python. En het was ook niet nodig om gespannen te zijn. De Shambhala is een hele leuke rit. Je maakt geen echte loopings of kurkentrekkers, maar door de gave ‘camelbacks’ lijkt het of je even zweeft in de lucht. En voor degenen die hoogtevrees hebben: Voordat je het weet ben je al weer beneden (dit in tegenstelling tot de Python, waarbij je in rustige tempo van je hoogte kunt ‘genieten’).
De hoogste en snelste achtbaan ter wereld staat thans in Amerika. Ruim twee keer zo hoog en bijna twee keer zo snel, als de Shambhala. Ik zou er niet speciaal voor naar toe gaan. Maar als we toch in de buurt zijn…

Het jaar is erg slecht begonnen voor mij en mijn familie. Op 1 januari 2014 heeft mijn moeder haar aardse bestaan ingeruild voor een plekje in de hemel. Terwijl iedereen me een gelukkig nieuwjaar wenst, rouw ik om mijn moeder en springen de tranen me in de ogen. Een week later droeg ik samen met al mijn broers en zus haar kist naar haar laatste rustplaats. Het was een super mooi afscheid. Wellicht precies zoals mijn moeder het gewild zou hebben. Ik heb een goed bevriende fotograaf gevraagd om foto’s te maken bij de uitvaart. Als herinnering voor later. Bij het bekijken van de foto’s gingen de tranen weer stromen. Het liefst zou ik de foto’s aan mijn moeder willen laten zien. Om ze samen te bekijken. Om te vragen of zij de uitvaart ook mooi vindt. Maar het kan niet meer. Ze is er niet meer. Ik mis haar.

De ‘Boom met Ballen’ staat al een tijdje in onze woonkamer. De feestdagen staan voor de deur. Kerstmis en Oud & Nieuw. Het zijn voor mij momenten die je deelt met je dierbaren. Je gezin, je familie en je vrienden. Ook sta ik even stil bij mijn dierbaren, die nu slechts uit herinneringen bestaan. Met de feestdagen is het nooit zeker wat er komen gaat. Soms een klein traantje, vaak een lach… Het enige wat zeker is, is een volle buik.
Ik wens jullie hele fijne feestdagen en veel liefde, gezondheid en geluk voor het nieuwe jaar. Geniet ervan!

Wij hebben elk jaar een echte kerstboom in huis. Het eerste jaar dat we in dit huis woonden kochten we een hele mooie, grote, maar ook vrij prijzige boom. De jaren erop kwamen we er achter dat het ook een stuk goedkoper kon. Bij de Gamma bijvoorbeeld. Gisterenavond kreeg ik de opdracht van mijn vrouw om vandaag naar een kerstboom te kijken bij de Ikea. Voor 20 euro krijg je daar een kerstboom en een cadeaukaart van 19 euro. Een -hele- goedkope boom dus. Daar aangekomen zie ik allemaal kleine boompjes van 150 cm tot 175 cm. Ook zie ik een paar mensen met een flinke boom (190 cm) in handen. Maar dat zijn de uitzonderingen. Ik wil ook zo’n uitzondering en neem stapels bomen door. Nadat ik ongeveer 20 bomen in mijn handen heb gehad, zie ik het bos door de bomen niet meer. De één heeft twee pieken, de ander heeft geen piek. Iedereen zoekt naar de “perfecte” boom: Recht, groot en vol, met 1 piek. Je kan natuurlijk een perfecte nepperd van plastic kopen. Maar de natuur maakt de bomen niet allemaal, zoals wij ze willen. Alle bomen hebben imperfecties, net als mensen. Na een ruime half uur zoeken ben ik het zat en besluit de eerste de beste boom te pakken. De boom is ongeveer net zo groot als ik. En als ik hem beter bekijk zie ik nog meer overeenkomsten: Een dikke buik en een beetje kaal van boven. Dat is de perfecte kerstboom, die bij me past…

Eergisteren ben ik door iemand toegevoegd aan een groep op Facebook. De groep telt meer dan 400 personen, die allemaal hun jeugd in IJsselmonde (Rotterdam) hebben. Heel leuk om oude foto’s te zien en verhalen te lezen. Met een lach op mijn gezicht kijk ik naar mijn beeldscherm. Veel herkenbaarheid en leuke herinneringen.
Toch merk ik van mezelf, dat ik ook een hele hoop kwijt ben. Veel kan ik me niet meer herinneren uit mijn jeugd. Als ik heel diep ga graven in mijn geheugen komen wel vage beelden naar boven. Maar helemaal helder is het niet. Jammer dat ik toen nog niet echt met fotografie bezig was. Dan konden de beelden mijn geheugen opfrissen.
Het herinnert me eraan dat ik vaker kiekjes moet maken van alledaagse dingen. Geen superscherpe, mooi uitgelichte foto’s met een mooie compositie op 21 megapixels. Maar gewoon kiekjes… voor later.

Mamma. Ze heeft meer verleden dan toekomst. Ze leeft ook regelmatig in het verleden en in een tijd die wij niet kennen. Er zal een moment zijn, dat haar toekomst ophoudt. Sommige dingen zijn onvermijdelijk. Sommige dingen heb je niet in de hand. Soms zou je de tijd stevig willen vasthouden, zodat het niet vervliegt. Maar hoe harder je er in knijpt, des te meer je beseft dat het door je handen glipt als los zand. Ze zeggen dat fotografie de tijd bevriest. Maar hoe vaak ik ook op de ontspanknop druk; De tijd blijft niet stilstaan…

Laatste jaar heb ik weinig aan sport gedaan en ik begon het steeds meer te merken aan mijn conditie. Vanmorgen stond ik met goede voornemens om 6.15 u buiten in mijn sportkleding. Even een rondje meer. Wandelen en kleine stukjes hardlopen… dacht ik. Bij het meertje aangekomen kwam ik toevallig mijn ex-trainster Ilonka tegen (high-shape, body-balance, yoga). We gingen samen lopen. Zoals altijd haalt deze dame het beste uit me. Wanneer ik het voelde dat ik niet meer kon, zei ze haar woorden: Je kan altijd meer dan je denkt. Heuveltje op pakt ze mijn hand vast en zorgt ze ervoor dat ik niet voortijdig opgeef. Op de heuvel gekomen ben ik echt op en kan ik niet meer. Niet veel later nemen we afscheid en wandel ik naar huis. Denkend aan haar woorden: Je kan altijd meer dan je denkt. En het wandelen veranderde in hardlopen (wel in een rustige pas) naar huis…
Thnx voor het sporten en je positiviteit lieve Ilonka! x

Deze zomer hebben we voor het eerst in vele jaren in Nederland gevierd. Alhoewel… we zijn ook een weekendje naar Movie Park in Duitsland geweest. Maar we zijn voornamelijk dicht bij huis gebleven. Tijdens zo’n periode worden er toch meer familiekiekjes gemaakt. Dit jaar vind ik de foto’s van mezelf erg confronterend. Een iets dikker buikje, maar vooral een moe gezicht. Nu zit ik de laatste periode niet zo erg lekker in mijn vel, dus de foto is echt een afspiegeling van hoe ik me voel. Confronterend… dat is het wel, zo’n onge-edit plaatje van jezelf voor je neus. Toch maar binnenkort weer beginnen met sporten en zorgen dat ik lekkerder in mijn vel kom te zitten
I never made a person look bad. They do that themselves. The portrait is your mirror. It’s you – August Sander