Vandaag was ik weer eens in de sportschool. Wanneer je de 40 gepasseerd bent, moet je steeds beter op je lichaam letten. Je merkt dat je lichaam ouder wordt en dat je sommige dingen gewoonweg niet meer kan. Dan moet je proberen om je lichaam op peil te houden door gezonde voeding, voldoende beweging en een gezonde leefstijl. Je geest voelt zich hetzelfde als 10 jaar geleden, maar je lichaam praat wel anders. Er komen steeds meer gebreken aan het licht.
Van de week was ik bij mijn moeder. Zij is nu 88 jaar. Haar geest is nog verbluffend helder, maar haar lichaam is op. Van de week keek ik naar haar rimpelige handen. Een gekreukelde huid om haar vingerkoten. Weinig vlees meer, die de huid strak zou moeten trekken. Mijn jongste dochter was er ook bij. En de kleine meid vergeleek haar handen met die van haar oma. Ik zou een foto willen maken van die twee verschillende handen. Het laat zien wat tijd met je lichaam doet. Maar ik had geen camera bij me. Ondertussen tikken de seconden weg. Zestig seconden is al een minuut. Zestig minuten is al een uur. Vierentwintig uren en alweer een dag voorbij. Soms vraag ik af hoeveel tijd een mens gegund is. Elke keer als ik in Rotterdam ben, geniet ik van mijn moeders aanwezigheid. Soms gaan we (met anderen erbij) kaarten. Dat vindt ze leuk. Maar soms hebben we ook een goed 1 op 1 gesprek. Ik ben dankbaar voor elke dag, elke week, elke maand en elk jaar dat ze nog bij ons kan zijn.
Ondertussen kijk ik naar mijn eigen kinderen. Ik hoop er voor hun te zijn wanneer ze me nodig hebben. Ik hoop ze groot te brengen, zoals mijn ouders dat voor mij hebben gedaan. En ik hoop nog heel lang van ze te kunnen genieten. Van de week maar nog een paar keer naar de sportschool gaan…