Afgelopen vrijdag met mijn kids naar de voorstelling Alice in Wonderland van K3 geweest. In de pauze waren er talloze vrouwen (met of zonder koter) in het mannentoilet, in dikke rijen wachtend op hun beurt. Het zorgde ervoor dat veel mannen niet durfden te plassen in de urinoirs, die in de omgedoopte ‘wachtruimte’ stonden opgesteld. Maar ik moest nodig en de schaamschotten zorgden voor voldoende privacy voor mij. Bij de wasbak stond er zowel links als rechts een vrouw naast me. En ik maakte met een glimlach een opmerking over de aanwezigheid van meer dan 90% vrouwelijkheid in een mannentoilet.
Maar dat is niet waar ik het in deze post over wilde hebben. De voorstelling werd uitgevoerd met een 3D achtergrondscherm. Het effect was vaak verbluffend mooi doordat er veel meer ‘onwerkelijke’ diepte in het theater zat. Van ver achter het achtergrondscherm tot in het publiek kon je met behulp van een brilletje voorwerpen zien.
Natuurlijk is 3D niet nieuw. Als klein kind keek ik al naar 3D beelden door mijn MasterView. Maar nu lijkt het wel de toekomst: TV-schermen met 3D functie, gameconsole met 3D functie, bioscoopfilms in 3D en ook stereofotografie is weer in. Nu lijkt het een trend in plaats van een hype. In de fotografie is 2D nog steeds de standaard. En gelukkig maar. Ik moet er niet aan denken dat mijn foto’s alleen met een brilletje of ander hulpmiddel bekeken zouden kunnen worden. Diepte in een tweedimensionaal vlak suggereer je, door het gebruik van scherpte / onscherpte en licht. Daar zit ook een stukje creativiteit van de fotograaf. En voor mijn gevoel “hoort” een foto niet driedimensionaal te zijn. Net zoals een vrouw niet in een mannentoilet hoort 😉