Een mooie lange toonschaal. Dat was vroeger vaak het doel in de doka tijdens de werkgroepen. The Negative van Ansel Adams was onze bijbel. Wanneer het wit was uitgebeten, kon je het papier plaatselijk iets langer belichten (doordrukken), zodat er toch doortekening in de hoge lichten kwam. En wanneer je zwart was volgelopen moest je het papier plaatselijk juist iets korter belichten, zodat de doortekening in de zware tonen zich liet zien. Barietpapier had een mooie lange toonschaal en dat wilde je natuurlijk benutten. Je kon echt uren bezig zijn om een enkel beeld ‘perfect’ op papier te krijgen. Nu met photoshop is dat in enkele minuten gepiept.
Vandaag kwam ik een paar oude printen tegen, toen ik die dokatechnieken gelukkig nog niet onder de knie had. Laat zwart maar doorgelopen zwart zijn, en wit maar uitgebeten wit.