Wekelijks een rondje om de Toolenburger Plas wandelen met Jacqueline. Dat is de planning, maar zo nu en dan lukt het niet door onze drukke levens. Gisteren stond ze wel weer voor mijn deur om me op te halen. En ik besloot mijn camera mee te nemen. De avondzon stond al laag aan de hemel toen we van mijn huis vertrokken. Jacqueline vraagt me, waarom ik zo snel loop…
Toen we bij de Plas aankwamen, was de zon net achter de horizon verdwenen. Maar ook al is de zon niet zichtbaar; Er is nog voldoende licht om te fotograferen. ISO 3200… dat wel. Maar met de huidige camera’s is dat ook geen probleem. Het licht is ultra zacht. Rimpeltjes en andere onregelmatigheden in de huid verdwijnen als sneeuw voor de… uh… afwezigheid van de zon.
Kijkend door mijn lens, zie ik moeheid in haar ogen. Het heeft iets melancholisch, wat totaal niet pas bij de buien, waarin we verkeren.
Op de terugweg naar huis is het al donker en weet ik, dat er geen beelden tussen zitten, waar ik tevreden over ben. Maar dat maakt ook niet uit. Weer bijgepraat, lichaamsbeweging en heel veel lol gehad. En beelden die me later aan dit leuke moment kunnen herinneren. Fun, Walk & Talk met Jacqueline.