In de analoge tijd leerde ik spaarzaam om te gaan met mijn clicks. Op kleinbeeld zaten er hoogstens 36 ‘kansen’ op een rol. Bij middenformaat werd dat gereduceerd tot 12 kansen op een mooi beeld. Meestal schoot ik zo’n 2 tot 4 rolletjes per sessie vol. Daar moest het tussen zitten. Film, ontwikkeling, contacten en afdrukken zag ik als noodzakelijke kosten om tot mooie beelden te komen. Hoe meer clicks, des te meer rolletjes en des te meer kosten.
Ik moest bij het bovenstaande aan een verhaal van Seth Godin denken. Hij had het over een bowling-club, waar hij moest betalen per spel en dus eigenlijk per worp.  Met een worp wil je zoveel mogelijk kegels laten vallen en gooi je op de door jou bekende manier: rechtuit door het midden. Maar stel dat je oneindig veel kon oefenen, onbeperkt veel worpen kon doen, zonder dat het veel meer kost. Je zou dan andere dingen kunnen uitproberen, een andere techniek ontwikkelen, die nog meer kegels omver werpt.
We zitten nu in de ‘onbeperkte’ tijd van de fotografie. Digitaal. Ik kan nu ‘oneindig veel en onbeperkt’ schieten in mijn fotografie, zonder dat het me extreem veel meer geld kost. Toch heb ik het gevoel, dat ik die bowlingbal nog steeds te vaak rechtuit door het midden werp. En die gewoonte zit redelijk vastgeroest. Het wordt tijd, dat ik meer met effectballen ga gooien in mijn leven en beseffen dat het helemaal niet erg is, als er eens een bal in de goot belandt.