Vroeger wist ik het wel: Ik moest en zou gitarist worden. En liedjesschrijver, dat ook. Dagelijks mezelf opsluiten en urenlang in mijn uppie oefenen op de gitaar. Jaren lang in een band gespeeld in verschillende formaties. Hopend dat we eens ontdekt zouden worden en zouden doorbreken. Achteraf bezien was ik gewoon een lousy gitarist… Dus gaf ik het op en jarenlang lagen mijn gitaren in de woonkamer stof te vangen zonder bespeeld te worden.
Door mijn oudste dochter Jazzlyn heb ik sinds kort mijn gitaar weer opgepakt. Zij speelt, dus ik speel ook (weer). Alleen is het nu met een hele andere insteek. Vroeger speelde ik gitaar omdat ik dolgraag professioneel gitarist wilde worden. Of in ieder geval, om heel erg goed te worden. Nu heb ik die droom al lang laten varen. Nu speel ik om een andere reden: omdat ik het leuk vind. Toepasselijk lied dat we aan het oefenen zijn: Sweet Goodbyes van Krezip.
Het is prima om sommige dromen te laten varen. Daardoor ontstaat er ruimte voor meer belangrijke, meer realistische en/of mooiere dingen. Samen met je dochter voor de fun gitaar spelen en qualitytime hebben bijvoorbeeld…