Vorige week had ik het over falen. Dat beelden kunnen tegenvallen. Maar het gebeurt ook dat alles meezit en de resultaten mijn stoutste verwachtingen overtreffen. De geportretteerde en ik hebben dan een klik en voelen elkaar aan. We zitten dan in een flow. Geen besef van tijd. Aan het einde van de shoot zien we dat de tijd voorbij is gevlogen. We realiseren ons dan pas dat we al die tijd hard hebben gewerkt en voelen de moeheid opkomen. Tijdens zo’n shoot heb ik nog geen idee wat de resultaten zijn. De juweeltjes ontdek ik pas, wanneer ik in mijn eentje achter de beeldscherm zit om de beelden te selecteren of te editten. Met een gevoel van euforie kijk ik tevreden naar de beelden. Het liefst zou ik dit gevoel met iedereen willen delen. Maar uitgezonderd van de geportretteerde zullen weinigen kunnen begrijpen, dat je zo extreem gelukkig kan worden van een mooi beeld.
Falen en slagen horen bij fotografie. Ups en downs horen bij het leven. Na een shoot met slechte resultaten kan ik me werkelijk rot voelen. Ik wil dan geen downs meer. Dan zie ik fotografie even niet meer zitten en beperk ik me even tot het maken van technisch verantwoorde plaatjes. Maar dat is hetzelfde als na een gebroken hart nooit meer verliefd willen worden. Ups en downs horen erbij, zowel in het leven als in de fotografie.