“Geloof dat ik hier overbodig ben, als ik naar jouw camera kijk” zei een moeder met een klein compactje in haar handen. We waren toeschouwers bij een voorstelling van onze kinderen op school. Veel mensen denken dat een grote spiegelreflexcamera, die ik in mijn handen had, altijd mooie foto’s als resultaat heeft. Alsof die mooie beelden automatisch uit zo’n camera komen rollen. Van fotografen zou je verwachten, dat ze er meer verstand van hebben. Maar ook die denken vaak, dat ze met een duurdere camera of objectief, betere foto’s kunnen maken. Maar na een aantal teleurstellingen weet je wel beter.
En daar stond ik dan, met mijn 24-70 op zo’n 6 meter afstand. Veel dichterbij kon ik niet komen, omdat het podium omsingeld was door een cordon van kijkende kinderen. Mijn objectief was wijd genoeg om de groepen te fotograferen, maar iets te kort om individuele kinderen te isoleren, met de expressies op hun gezicht. Terwijl mevrouw een groot zoombereik had met haar compactje, van super wijd tot super tele. “Geloof dat ík hier overbodig ben, als ik naar je camera kijk” dacht ik bij mezelf. Ik zag mijn camera juist als een beperking. Maar weet je wat? Als fotograaf leer je met die beperkingen te leven en te werken om er toch iets bijzonders uit te halen. En zo lang je op die ontspanknop blijft drukken, is niemand overbodig. Want een ieder heeft een eigen visie en eigen creativiteit. Creativiteit zit juist in beperkingen. En dat maakt fotografie zo mooi!
Een verhaal naar mijn hart.
Mijn nog steeds mooiste foto heb ik gemaakt met een compactcamera.
Ik schaam mij er niet voor dat ik die meestal bij me heb. Ook helpt het je relativeren. Wat is apparatuur. Het belangrijkste volgens mij van fotografie is kijken, kijken en dan bepalen wat mooi is. En dat proberen vast te leggen.
Maar vaak is het wel handig dat ik mijn Sony A350 bij me heb. 😉
Apparatuur is slechts een middel om jouw visie te vangen. En daar gaat het om: Jouw unieke visie! 😉 Thnx voor je comment.
Ik maak er nog graag even deze meer filosofische bedenking bij…
Wat willen we eigenlijk met ons fototoestel vastleggen en vooral wat drijft ons om dat te doen? Willen we de tijd vast houden, ons lange termijn geheugen aanvullen met beelden, grip krijgen op het leven? Tijd maalt voorbij. Een seconde is een kosmische belachelijkheid en toch ervaart de fotograaf hoeveel beweging er in één seconde vervat zit, hoe vaag en onscherp een foto kan zijn. Maar is dat niet het echte leven, is ook niet het leven vaak onscherp en werpen we niet af en toe het verkeerde licht op wat met ons gebeurt?
We slagen er in kleine seconden nog te versnipperen in minuscule sluitertijden. We creëren een ongrijpbare mini cosmos…een foto van de kinderen zoals ze waren in dit duizendste van één seconde. Kan jij je iets voorstellen bij hun leven in zo ’n korte tijdspanne?
En boven ons uit torent de eeuwigheid als de ultieme fotograaf die alles uiteindelijk sluit. De eeuwigheid … een sluitertijd.
Groetjes,
Ludwig
Mooie woorden Ludwig!