foto is klikbaar voor een iets grotere versie
Gisteravond kwam Jacqueline weer langs om ons regelmatige wandelingetje te maken om de Toolenburger Plas. Ze had een leuk truitje aan, een kort broekje en gympies, die er absoluut niet bij passen. Ik wilde haar fotograferen. Geen flitsers, geen statief, alleen daglicht, Jacqueline en een camera met lens. Dat is alles wat ik nodig heb. Minimalisme. “Kon je dat niet eerder zeggen?” Dan had ze zich wat meer voorbereid. Maar nee… ik wil dat ze haarzelf is. Ze is mooi zoals ze is.
Bij de Plas aangekomen vraag ik mezelf af, waarom ik hier zo weinig fotografeer. Het is een fotogenieke omgeving op nog geen 10 minuten lopen van mijn woning. De zon gaat bijna onder en er zijn mensen op de steiger die ik wil gebruiken. Gelukkig zijn ze weg als wij daar aankomen, zodat we de steiger als setting hebben in de laatste minuten licht van de dag. Gympies uit en snel klikken…

Zo nu en dan hoor je als fotograaf je (online) portfolio te verversen. Nieuwe beelden erbij. Selecteren vind ik altijd één van de moeilijkste dingen. En daarna nog in de juiste volgorde zetten. Die volgorde is minstens even belangrijk. Erachter komen dat sommige beelden niet in die sequentie passen en je selectie weer aanpassen. Een intensieve bezigheid, louter op gevoel. Mijn gevoel.
“My portraits are more about me than they are about the people I photograph” – Richard Avedon.
Bij elk beeld vraag ik me af ‘of het wel bij mijn fotografie past’. Het resultaat is dus iets heel persoonlijks. Dit is mijn werk… and I love it!
Met dank aan Bircan, Demy, Emma, Gina, Jaqueline, Kim, Leontine, Malka, Manuela, Marit, Marja, Marleen, Marlies, Nathalie, Nikki, Nurcan, Patty B., Patty K., Sabrina, Sharon en een anoniem persoon.

Open je diafragma
Verleng je sluitertijd
Laat meer licht in je leven
Open je diafragma
Verleng je sluitertijd
Alleen jij bepaalt, hoe je naar je eigen leven kijkt
Open je diafragma
Verleng je sluitertijd
Neem de tijd om van belangrijke dingen in het leven te genieten
Open je diafragma
Verleng je sluitertijd
Zo lang je camera het doet

Nik Software was een bedrijf dat zich richtte op digitale fotografie en grafische vormgeving. Het is de maker van Snapseed, een mooie en handige app voor je mobieltje om je foto’s op een eenvoudige manier te bewerken. Daarnaast had het bedrijf ook software voor de desktops: De Nik Collection. Een collectie van mooie filter plug-ins voor beeldbewerking (Photoshop en Lightroom). Voor $500,- was die collectie voor jou.
Het bedrijf werd in 2012 door Google overgenomen vanwege Snapseed. Google besloot daarnaast de Nik Collection te verkopen voor de verlaagde prijs van 150,- dollar, maar in Nederland kon je het (met een beetje zoeken naar korting) voor rond de 100,- euro kopen.
De Nik Collection is sinds aankoop het ondergeschoven kindje geweest. Sinds de aankoop van Google is er nauwelijks iets aan veranderd of verbeterd. Toch is het vandaag de dag, nog steeds een hele mooie collectie van filter plug-ins voor Photoshop (Elements) en Lightroom. En het allermooiste: Sinds gisteren heeft Google besloten het gratis beschikbaar te stellen. Het is te downloaden vanaf de Google Nik Collection site.

Ik heb iets met witte overhemden, vooral als ze gedragen worden door vrouwen. Ik vind het iets puurs hebben. Maar ook iets sexy. Jaren geleden heb ik eens een serie gemaakt met vrouwen allemaal gekleed in een wit overhemd. Dezelfde overhemd, mijn overhemd. Dat was achteraf bekeken niet zo’n heel goed idee, want ‘one size fits nobody really good’. Maar met knijpertjes probeerden we het beste er van te maken.
Gisteren was Marit bij mij in de studio. Ze had heel wat kleding meegenomen. Waaronder een wit overhemd. Getailleerd, perfecte pasvorm, fijne stiksels en krakend wit. Uiteindelijk hebben we de shoot alleen met dit kledingstuk gewerkt. In Lightroom moest ik de helderheid van het stralende hemd een beetje terugschroeven. Dat liet me weer even aan mijn serie van vroeger denken, waar ik in de donkere kamer het witte overhemd moest ‘doordrukken’. Maar de digitale manier is een stuk minder bewerkelijk.
Marit kijkt me aan door de camera. Een krachtige blik, maar tegelijkertijd ook open en kwetsbaar. Ik zie de puurheid van haar blik, gecombineerd met de puurheid van haar witte overhemd. “Houd vast” roep ik naar haar en klik op mijn ontspanknop…

Ik ben niet altijd een studiofotograaf geweest. Toen fotografie nog een hobby was, had ik nog geen studio en ook geen studioflitsers. Leuke meiden voor de camera vragen, samen naar een locatie en gewoon schieten. Alleen met (analoge) camera’s en lenzen. Geen extra licht, zelfs geen reflectiescherm. Totaal afhankelijk zijn van het aanwezige daglicht en dan maar vurig hopen dat je mooi licht krijgt. Meestal schoot ik dan 3 rolletjes vol. Beperkt tot 3 x 36 beelden. Daar moest het allemaal tussen zitten. En op één of andere manier was altijd beeld nummer 14, 15 of 16 het beste van het hele rolletje.
Buiten is het toch anders. Modellen voelen zich vrijer en hebben ook geen last van het flitslicht. Dit jaar ga ik voor vrijwerk zeker weer eens naar buiten, zonder flitsers. Neem ik ook weer eens mijn analoge Hasselblad in mijn hand. Dan weet ik zeker dat er geen goede beelden uit komen, want op een 120-spoel zitten maar 12 beelden…

Mijn frontcamera op mijn telefoon is onbetrouwbaar. Heel soms werkt het, meestal niet. Heb dingen geprobeerd om het weer werkend te krijgen, tot aan een reset (fabrieksinstellingen) toe. Maar achteraf stoort het me niet zo, omdat ik heel weinig selfies maak.
Mocht het uitzonderlijke geval voorkomen dat ik Angelina Jolie zou tegen komen en een selfie samen mocht maken; Vraag ik haar om een selfie van ons te maken en of ze het naar me door wil appen. Heb ik gelijk haar nummer…

Met fotografie ben ik een controle-freak. Probeer altijd met flitsers het licht onder controle te houden. Terwijl heel veel fotografen hun (flits)licht via hun histogram beoordelen, meet ik elke lichtbron apart met mijn lichtmeter. Met flitslicht heb ik het helemaal zelf in de hand. De hoeveelheid, de kwaliteit en de richting. Hoe leuk is het dan om bij de laatste paar opdrachten in deze laatste maand van het jaar, die controle los te laten en het aanwezige daglicht in mijn studio te gebruiken?
Ik kreeg de opdracht om mooie Malka te fotografen. Dit keer geen flits die alles bevriest, maar met daglicht werken. Bewogen, een ‘mislukte’ foto. En toch vind ik dit beeld gaaf. Het geeft precies weer, hoe de shoot verliep. Heel veel lol. Het was een feestje om met haar te werken. Natuurlijk heb ik ook meer serieuze (lees: zakelijke) portretten geschoten. Daar kwam ze uiteindelijk voor. Maar op dit beeld is ze authentiek. I love it!