Sinds kort volg ik High Shape lessen op de sportschool. Dat is intensief springen/dansen op een hoog ritme en dan een uur lang. Bij de coolingdown druipen de zweetdruppels van mijn voorhoofd en is mijn shirt zowel van de voorkant als van de achterkant doorweekt. De instructrice laat mijn lichaam keihard werken. Maar achteraf geeft me dat een bijzonder voldaan en goed gevoel. Ik merk tijdens de lessen dat ik moeite heb met de coördinatie van mijn lichaam. Het zijn tamelijk eenvoudige bewegingen, maar de snelheid en het ritme maken het voor mij moeilijk. Ik denk te veel na en voordat ik het weet spring ik soms met mijn linkerbeen terwijl iedereen met zijn rechterbeen springt en vice versa. Mijn verstand probeert zijn best te doen en dan gaat het fout. Niet teveel denken maar ‘voelen’ is de oplossing. Dansen is voornamelijk een gevoelskwestie.
In mijn privéleven zijn die verschillen tussen verstand en gevoel vaak nog duidelijker. Mijn hartje wilt soms dingen die voor mijn hoofd niet kunnen. Soms hebben die twee echt hevige ruzie. Mijn hoofd draait soms overuren. “Houd je waffel nou eens en zit niet zo te malen!” zegt mijn hartje dan. Maar meestal luistert mijn hoofd dan niet. Mijn hartje doet dan mijn hoofd zo’n pijn dat er tranen gaan vloeien. Soms wint mijn hoofd, soms wint mijn hart.
Waarom kan het niet zoals in de fotografie zijn waar techniek (verstand) en inhoud (gevoel) samen moeten werken om een mooi plaatje te creëren? Harmonie tussen die twee zorgen voor sublieme resultaten. Sommigen zeggen dat je je hart moet volgen, anderen pleiten voor je verstand. Maar vanuit de fotografie weet ik dat je naar evenwicht moet zoeken, ook in je privéleven.