Wooh… wat een heerlijke crisis. En dan bedoel ik dit keer niet de kredietcrisis waarin ik een hele hoop euro’s heb verloren, maar de midlifecrisis waar ik midden in sta…
Pas geleden had ik het met een hele goede vriendin over dit onderwerp. Ze zei: “Hoo Gan, je hebt mij in al die jaren ouder zien worden, maar ik zie jou nu jonger worden.” Vervolgens voegde ze toe dat ik -definitely- in een midlifecrisis zit. En dat kan wel eens kloppen. Er zijn veel overeenkomsten te vinden met de kenmerken van een MLC:
– Gevoel dat je niet genoeg hebt bereikt
– Ingrijpende wijzigingen in je leven maken
– Behoefte om je weer jong en vitaal te voelen
– Aandacht schenken aan fysieke kenmerken
Eind 2007 heb ik natuurlijk mijn snackbar verkocht om me fulltime te storten op fotografie. Een vak waarin het een heel stuk moeilijker is, om je centen te verdienen. En uiteraard heb ik nu een flink stuk minder inkomen. Maar weet je… Ik spendeer nu ook veel meer tijd met mijn kids en dat is echt onbetaalbaar. Ook heb ik nu wat meer tijd voor familie, kennissen en vrienden. Het is de meest ingrijpende beslissing die ik tot nu toe in mijn leven gemaakt heb, maar achteraf gezien is het wel de juiste. Mijn leven is nu veel meer in evenwicht.
Ik heb inderdaad de behoefte om me weer vitaal te voelen. Een gezonde geest in een gezond lichaam. Dus train ik nu een stuk meer en regelmatiger dan voorheen. En hoe meer ik sport, des te lekkerder ik me voel. In alle voorgaande jaren ben ik steeds een enkele kilootje bijgekomen, maar als je dat over meer dan 10 jaar bekijkt, spreek je toch over 10 kilo. Hoog tijd om dat weg te werken. Inmiddels ben ik (vanaf 1 januari) al 6 kilo afgevallen. Voor het einde van het jaar wil ik er nog 3 kilootjes aftrainen.
Naast dat sporten schenk ik ook aandacht aan mijn fysieke kenmerken, door meer leuke kleding te kopen. Toen ik nog in de snackbar werkte had ik nauwelijks aandacht voor mijn kleding. Maar het voelt gewoon lekker om een mooie spijkerbroek/jas/shirt/trui te dragen.
Blijft er nog 1 ding over: Het gevoel dat ik nog niet genoeg heb bereikt. Vooral op fotografisch gebied wil ik nog heel veel bereiken: mooie beelden maken. Maar geen tijd om me daarover depressief te voelen. Fotografie is mijn passie en dat associeer ik eerder met fijne gevoelens.
Voor velen is de MLC een hele depressieve periode. Voor mij is niets minder waar. Ik voel me zelfverzekerder dan ooit en voel ook dat ik dichterbij mijn ‘eigen ik’ sta…. Mocht ik in de MLC zitten, dan is dit de fijnste crisis die ik ooit heb gehad!