Muziek kan echt emoties in mij los maken. In de rauwe stem van Beth Hart met World Without You kan ik haar verdriet horen, maar ook de fragiele stem van Amanda Marshall met Why Don’t You Love Me? kan een traan op mijn wang toveren. Met foto’s heb ik dat minder. Al was het wel noodzaak dat ik jaren geleden bij een tentoonstelling van WPP een paar tranen wegveegde bij het bekijken van een foto van Frank Fournier.

Het kenmerk van artiesten en kunstenaars is dat ze willen zeggen, wat er in hun hart speelt; hun emoties naar buiten willen brengen. Aan emoties heb ik de laatste weken geen gebrek. Een bereik van hoge toppen en diepe dalen. Gevoelens die ik jarenlang niet meer gehad heb. Het laat me beseffen dat ik leef en dat mijn hartje nog niet voor alles is afgestompt. Verdriet in mijn hart. Verdriet omdat ik anderen onbedoeld verdriet heb aangedaan. Ik kan wel doen alsof het me niets kan schelen. Niet omdat ik denk dat dat cool is. Maar gewoon omdat ik op dat moment mijn gevoelens niet kan uiten. Maar als ik alleen ben… stromen de tranen. 

An artist deelt zijn gevoelens, door te schilderen, muziek te maken of in mijn geval door te fotograferen. Ik ben geen artist. Misschien dat ik wel een enkeling met mijn woorden kan raken, maar men zal niet snel met tranen in de ogen staan bij het bekijken van mijn foto’s. 

Of ben ik toch een artist? Regelmatig krijg ik te horen, dat mijn werk niet commercieel is. Mijn werk is artistiek. Dat maakt mijn werk moeilijker verkoopbaar. Waarschijnlijk worden mijn werken pas bekend na mijn dood en zal ik als een arme artiest sterven. Maar zo ver is het nog niet; ik fotografeer en ik leef nog… met pieken en dalen.