Vandaag had ik Jacqueline weer voor de lens. Op een of andere manier vind ik het fijn om lichte portretten van haar te maken. En als iets fijn werkt, blijf ik het graag herhalen, herhalen en herhalen. En dan moet je op een gegeven moment jezelf verplichten om iets anders te doen. Zwarte kleding en zwarte achtergrond. De automatische witbalans van de camera raakte daardoor wel van streek en gaf een blauwe gloed aan het beeld. Natuurlijk is dit snel te verhelpen in Photoshop, maar ik vind het blauwe ook wel iets hebben bij dit beeld.
Altijd fijn om haar voor de lens te hebben. En Jacq werkt als een muze voor mij: Ik wil haar steeds opnieuw fotograferen. We hadden het ook over de allereerste shoot: Onzeker, onwennig. Nu is ze ouder in haar gezicht geworden. Maar dat heeft zeker ook iets moois. En ze beweegt zich nu vrijelijk voor de lens. Niet meer onwennig en onzeker. Jacq is een topmodel geworden voor mij. Thnx Jacq!