Vanmorgen geland op Schiphol. Ik was samen met mijn gezinnetje de afgelopen drie weken op vakantie in Indonesië. Dit keer opzettelijk mijn camera niet meegenomen. Zonder een camera in mijn hand, ben ik niet op zoek naar mooie beelden en kan ik de momenten intenser beleven.
Net als mijn bezoek van twee jaar geleden aan Indonesië kom ik toch in aanraking met fotografie. Beide keren stond ik aan de andere kant van de camera. Ik heb me verbaasd hoe sommige professionele fotografen in Indonesië werken. Bij belangrijke evenementen (in dit geval het 50 jarige bruiloftsfeest van mijn schoonouders, wat groots gevierd werd) werken ze zonder back-up. Van een groepportret (van 10 personen) maken ze tijdens een reportage slechts een enkele shot. En ze schieten in jpeg in plaats van RAW.
Toegegeven: Persoonlijk ben ik zelf ook niet altijd trots op de resultaten van -elke- shoot. En het overkomt me ook wel eens dat ik mijn werk het liefst naar de prullenbak zou willen slepen. Maar het werk wat sommige professionele fotografen hier maken is echt teleurstellend slecht. En ze maken hier echte beginnersfouten.
De fotograaf faalde: deadline werd niet gehaald, omdat apparatuur haperde en er geen back-up aanwezig was. Daarnaast werd met een verkeerde camera/objectief-combinatie gebruikt, waardoor de fotograaf niet wijd genoeg kon schieten en er achteraf geshopped moest worden. Ook de kennis en/of kunde van het nabewerken ontbrak bij de fotograaf. Van de groepsfoto’s hadden vele mensen hun ogen dicht en stond menig persoon er niet altijd even ‘charmant’ op.
Ik heb achteraf de fotograaf uitgelegd hoe fotografen het in Nederland aanpakken. Hoe dingen eenvoudiger, sneller en beter zouden kunnen. Ik hoop dat de beste man er iets van meeneemt.
Volgende keer toch mijn eigen camera weer meenemen. Dan kan ik me meer concentreren op het maken van mooie beelden en hoef ik me minder intens te ergeren aan de werkwijze van anderen.