Een huismus, dat is wat ik ben geworden. Thuis in mijn vertrouwde omgeving, voorzien van alle gemakken, voel ik me het lekkerst. Terwijl ik met mijn vorige beroep dagelijks wel meer dan 300 verschillende mensen ontmoette, blijft het nu beperkt tot hooguit enkele tientallen die ik vluchtig begroet wanneer ik mijn kleine naar school breng of van school haal. Ik geniet van de rust wanneer ik in mijn eentje zit te Photoshoppen of in mijn eentje een (fotografisch) boek zit te lezen. In de sportschool sluit ik me voor andere mensen af en heb bijna enkel contact met de toestellen.
Ik weet dat het leven van een fotograaf vaak solistisch is. Maar heel vaak mis ik ook de drukte van mensen om me heen. Ik houd ervan om (nieuwe) mensen te ontmoeten. Ik houd van goede gesprekken. Het is niet zo dat ik als een kluizenaar leef; Er komen hier voldoende gezellige mensen over de vloer. Maar in vergelijking tot wat ik met mijn vorige beroep (snackbar-ondernemer) gewend ben, is het toch wel karig. Het wordt tijd dat ik als huismus vaker mijn vleugeltjes uitsla en mijn vertrouwde thuisbasis vaker verlaat. Nu maar hopen dat het mooier weer wordt om uit te vliegen.