Afgelopen vrijdag ben ik naar de voorstelling Het Grote Verlangen van Birgit Schuurman geweest. De voorstelling is super, mede door de vier goede muzikanten, die de mooie stem van Birgit bijstaan. Na de voorstelling heb ik een gesigneerde CD gescoord, die in het weekend in de auto werd beluisterd. Mijn kids vinden vooral #4 heel leuk: Een vrolijke vertolking van Crazy in Love (origineel van Beyoncé).
Door dat nummer moest ik vandaag toch wel even denken aan Sharon. Een vroegere schoolgenootje. Ik had een behoorlijke ‘crush’ opgelopen en ik heb me behoorlijk ‘crazy in love’ gedragen in die tijd. Zelfs nadat zij voorzichtig aangaf, dat die ‘crush’ niet wederzijds was. Gelukkig leed onze vriendschap er niet onder.
Na onze studie gingen we onze eigen levens leiden. Ik had mijn eigen snackbar en te weinig tijd voor sociale contacten. Sharon is altijd in het creatieve vak gebleven. Ze heeft haar eigen bedrijf: Concept & Design. Incidenteel hielden we contact via brieven en mailtjes.
Ik denk dat ik haar zo’n 15 jaar niet meer had gezien. Enkele weken terug stond ze bij me op de stoep om een kop koffie bij me te doen. Het voelde vertrouwd; Ze is nog steeds zo mooi, lief en aardig als vroeger. Veel bijgepraat. Veel herinneringen opgehaald. Veel gelachen en gekke foto’s gemaakt. Ik ben niet meer ‘crazy in love’, maar vind haar nog steeds een fantastische vrouw!