Dat de meeste fotografen te weinig verdienen om rond te komen is geen nieuws. Op veel fotografische fora wordt er regelmatig geschreven over prijsstelling. Hoeveel moet ik vragen voor een opdracht? Veel mensen snappen niet dat de prijs meer moet bevatten dan ‘tijd’ en ‘directe kosten’. Ze snappen de term ‘overhead’ niet en rekenen prijzen net boven hun directe kosten en denken dan ‘winst’ te maken. Ook worden er aardig wat beelden gratis aan magazines geleverd, terwijl de fotograaf zelf wel kosten maakt om deze beelden te produceren. Deze fotografen zijn al tevreden als hun naam ergens in het blaadje wordt geprint. Ook worden er foto’s bij stockbureaus aangeboden, alwaar je ze voor 1 enkele dollar kunt kopen.

Het gaat financieel niet goed met veel van de (Nederlandse) fotografen. Maar dat is voornamelijk te wijten aan de fotografen zelf. Je hoeft geen Einstein te zijn om te beseffen dat wanneer je onder de kostprijs levert, je verlies maakt. Dat is gewoon simpele economische logica. Onder de kostprijs leveren maakt niet alleen jezelf kapot, maar ook de gehele fotografische markt. Daarom weiger ik onder marktconforme prijzen te werken. Vecht niet op het gebied van prijzen, maar vecht op het gebied van kwaliteit! Dat is een veel eerlijker strijd, want er is altijd wel een (amateur)fotograaf die goedkoper levert… Met marktconforme prijzen, kun je een betere service en betere kwaliteit leveren. En geloof me, klanten waarderen dat.

Voor degenen die niet weten hoe ze hun producten moeten prijzen, moeten maar een kijkje nemen op de site van Leslie Burns-DellAcqua, en dan met name dit artikel.

Terugkomend op de vraag: Hoeveel is jouw foto waard? Een enkele euro, 10 euro, 100 euro of 1.000,- euro? Wat is de waarde van jouw creativiteit, wat is de waarde van een kunstwerk. In ieder geval meer dan de kostprijs!

Gisteren een shoot gehad met Kim als model en Nancy Beringen als visagiste.
In 9 van de 10 gevallen voel ik me als een vis in het water bij een shoot. Dat was gisteren even net iets anders. In het begin ging de shoot stroef en het wilde echt niet lukken. Het moeizame begin was aan mij te danken: Ik wilde ‘te moeilijk’. Daarna ben ik gewoon weer opnieuw gestart, (andere achtergrond, andere kleding en het belangrijkste) met 1 enkele flitser. Gelukkig kwam de shoot toen wel op gang en daar zijn dan ook de leukste beelden van de shoot uitgekomen.
Keep it simple!

Dank aan de dames voor hun inzet.

Camera’s worden steeds met meer technologische snufjes volgestopt. Geloof dat het in het eind van jaren ’70 of begin jaren ’80 was, dat menig camera werd uitgerust met een autofocussysteem, wat in de jaren ’60 geïntroduceerd werd door Polaroid. In die tijd was er veel ‘verzet’ tegen autofocus door de ‘echte’ fotografen. Tegenwoordig is autofocus geaccepteerd en bijna op elke camera standaard te vinden, vaak met meerdere scherpstelpunten.
Maar wat voor technologie ze nu in een camera stoppen….

Sony introduceert een nieuwe Cyber-shot camera met een opmerkelijke nieuwe technologie. De nieuwe Sony Cyber-shot DSC-T200 beschikt over ‘Smile Shutter’, waardoor de camera reageert op lachende mensen. De Sony Cybershot T200 beschikt over een breedbeeld LCD touchscreen. Door één of meerdere gezichten op het scherm aan te raken, wordt zowel de nieuwe Smile Shutter technologie als de automatische Face Detection geactiveerd. De eerste zorgt ervoor dat er een foto wordt gemaakt zodra de in beeld genomen mensen lachen. De Sony T200 wacht net zo lang met afdrukken totdat er lachende gezichten ontstaan.

bron: http://www.letsgodigital.org/

Het moet niet veel gekker worden…

Ik houd van eenvoud in mijn fotografie, maar de huidige twee flitskoppen die ik al enige jaren in mijn bezit heb, vind ik nu toch iets beperkt. Daarom had ik al een tijdje geleden een flitserset besteld (2 extra koppen) en vandaag heb ik deze opgehaald.
Ik kan altijd verschrikkelijk tubben over wat ik moet kopen, voordat ik werkelijk tot aankoop over ga. De twee koppen die ik al had zijn van Multiblitz (Profilux). Geen slechte flitsers, maar voor mij wel twee nadeeltjes (iets langere flitstijd en een niet uitschakelbare slave). Maar voor ‘normale’ fotografie voldoen ze uitstekend. Twijfelen om over te stappen op Broncolor of (voorlopig) door te gaan met Multiblitz. Ik heb voor het laatste gekozen en twee koppen erbij gekocht. Niet goedkoop maar wel voor mij de voordeligste optie.

Vandaag naar een seminar geweest van Henk van Kooten gesponsord door DigiCare. Het was een flink eind rijden naar Wijchen, maar Eva’s stem (van TomTom) wees me feilloos de weg.
Het was een dagvullend programma met als thema: “How to create your own creativity”. Zowel creativiteits- als marketingaspecten kwamen aan bod. Het is altijd weer inspirerend om werk van andere fotografen te zien. Ook was het interessant om te bekijken hoe een andere fotograaf in de studio te werk gaat. Het was een energieslurpende en (vooral door de reistijd een) lange dag, maar zeker de moeite waard. Thnx to Henk & Christine van Kooten en uiteraard DigiCare!

Vandaag weer een shoot gehad met een model en ik wilde iets uitproberen wat ik al heel lang niet meer gedaan had.
Het was in 1995-1996 dat ik voor het eerst les volgde bij Wim Wiskerke. We kregen toen de Zwarte Doos opdracht. Hierbij bekleed je een grote doos van binnen helemaal met zwart karton en door middel van gaten schijn je licht naar binnen. Het resultaat uit 1995:

Vandaag wilde ik ook een low key beeld (een beeld waar voornamelijk donkere tonen overheersen) maken. Het is werken met ‘hard’ licht en zorgen dat het op de juiste plaatsen valt. Dus veel en goed kijken en daardoor automatisch minder klikken. Het resultaat van vandaag:

Het model van vandaag was gelukkig geduldig en het was een fijne samenwerking. Ik vond het erg boeiend om intensief met licht bezig te zijn en denk dat ik meerdere low key shoots ga plannen… Thnx to the model!

Wanneer toekomstige bruidsparen een fotograaf zoeken, dring ik mezelf nooit op. Sterker: ik geef ze altijd het advies om naar veel andere bruidsfotografen te kijken. Commercieel gezien misschien dom, maar ik wil gewoon, dat een bruidspaar een weloverwogen keuze maakt en achteraf tevreden is. Een bruiloft doe je immers maar 1 keer in je leven (als het goed is).
Gisteren werd ik door iemand erop gewezen, dat er helemaal geen bruiloftsfoto’s op mijn site te zien zijn. En dat is commercieel gezien misschien nog veel dommer… Dus heb ik vandaag op mijn Gallery bruidsfoto’s geplaatst onder het kopje Love.

Vandaag digitale achterwanden bekeken in Rotterdam. De ‘high-end’ dag was georganiseerd door Calumet. Digitale achterwanden voor middenformaat zijn de laatste tijd ontzettend in beweging. Mamiya kwam onlangs met een compleet systeem, waarbij je kunt instappen onder de $ 10.000,- (in Nederland gemakshalve € 9.000,-). De al gevestigde merken (Phase One, Leaf en Hasselblad) vragen al snel het dubbele voor vergelijkbare specificaties.
Enkele jaren gelden was mijn nieuwe Hasselblad V-serie nog ‘high-end’. Ondanks dat er nog een hele hoop professionele fotografen met de oude V-serie (al dan niet met een digitale achterwand) werken is deze serie ‘out’. De H-serie van Hasselblad wordt meer en meer gepromoot en de V-serie wordt afgedaan als een oud (analoog) concept, die zijn goede tijd wel heeft gehad. Hoe lang nog zal Kodak rolfilm produceren, nu de grote massa enkel digitaal fotografeerd? En zal Hasselblad in de toekomst wel in de V-serie blijven investeren en deze produceren of gaat alle aandacht naar de H-serie?
Voor de mensen met een V-camera belangrijke vragen, want als Kodak en andere filmproducenten stoppen met het maken van film, is er slechts de dure digitale oplossing. De digitale achterwand van Hasselblad is uiteraard bestemd voor Hasselbladcamera’s, maar de achterwanden van Phase One en Leaf zijn breder inzetbaar en op verschillende camera’s te gebruiken.
Je praat hier niet over een pak suiker, maar een grote investering die heel wat denkwerk vergt. Zelf hoef ik er niet te lang over na te denken: Digitale achterwanden voor mijn Bladje passen op dit moment niet in mijn budget en voorlopig schiet ik dan ook gewoon op film.