Zit te dubben of ik een fotoprinter moet aanschaffen. Nu breng ik alles voor opdrachten naar een goed vaklab en dat zal ik voorlopig ook blijven doen. Maar voor persoonlijk en onbelangrijk werk laat ik het meestal printen door een goedkopere printcentrale. Met een eigen printer kan je printen wanneer je wil en het belangrijkste: Je hebt controle tot aan de print.
De printer waarover ik zit te dubben is geen kleintje en daar moet ook ruimte voor gemaakt worden. Maar het is wel een hele mooie printer. Nog even verder dubben…

Na een ruime jaar schieten met de EOS 20D, zitten er wel stof en andere onregelmatigheden op mijn sensor. Ik heb vanmiddag flink geblazen met een blazertje maar dat haalt niet alles weg. Het is nog niet echt storend, maar met de kleinste diafragma zie ik dat er toch aardig wat onregelmatigheden op de sensor verzameld zijn. Binnenkort maar eens goed (laten) reinigen of maar vaker mijn analoge Hasselblad gebruiken 😉

Voor fotoclub F-70 had ik een leuke bio geschreven. Een verhaaltje over mezelf. Nu de presentatie niet meer door gaat, wil ik jullie deze niet onthouden:

Soms wil ik het hele zoekerbeeld vullen met haar gezicht, zoekende naar haar innerlijke kenmerken. En als ik dan heel dichtbij kom, merk ik dat ik een zelfportret maak in de reflectie van haar ogen.

Ik heb altijd al een grote adoratie voor vrouwen gehad en van kleinsafaan ook iets met beeld. In mijn puberteit verzamelde ik mooie beelden van vrouwen, die ik uit reclameblaadjes knipte. Deze beelden plakte ik aan de zijkant van mijn kledingskast. In -no time- had ik een collage van mooie beelden van vrouwen. Een jaloers vriendinnetje zorgde ervoor dat die collage permanent verdween, maar mijn fascinatie voor (mooie) vrouwen is altijd gebleven.

Dat ik later meisjes/vrouwen ging fotograferen is eigenlijk een hele logische stap geweest. Regelmatig zag ik een vrouw, waarop ik “fotografisch verliefd” werd. Dat betekent niet dat ik haar in mijn privéleven zou willen zoenen of iets dergelijks, maar dat ik geïnteresseerd was in haar voorkomen en dat ik deze wilde vastleggen als een “persoonlijk stukje collage”. Met zweet in mijn handen en een bonkend hart, vroeg ik dan de vrouw of ik haar mocht fotograferen.

Een vrouw die ik nauwelijks ken, staat voor mijn camera. Het is mijn taak om haar te ontspannen en zo dicht mogelijk bij haar te komen. En dan bedoel ik niet zozeer fysiek, maar geestelijk. Ik wil haar innerlijk fotograferen en daarvoor is er contact nodig. Om haar innerlijk te bereiken, moet ik oogcontact maken. Het klinkt als een cliché maar de ogen zijn echt de poorten tot de ziel. Daar ontstaat de “band” met het model, mezelf en mijn camera. Op dat moment neem ik geen foto’s, maar krijg ik foto’s van het model.

In 1995 startte ik met het volgen van cursussen en werkgroepen. Hier leerde ik het analoge traject: van opname tot het maken van een barietafdruk in de doka. En zelfs nu in dit digitale tijdperk, heb ik nog steeds een grote liefde voor het analoge zwart/wit traject. Door vaak te fotograferen leerde ik ook dieper te gaan in een foto, meer gevoel in mijn foto’s te leggen.

Tegenwoordig krijg ik regelmatig de vraag van een (beginnend) model of ik haar wil fotograferen. Nu hoef ik nauwelijks moeite meer te doen, om modellen voor mijn camera te krijgen . Sinds begin vorig jaar ben ik ook begonnen met digitaal schieten. Het zijn twee dingen, die mijn fotografie een stuk makkelijker maken. Maar soms hunker ik weer naar die tijd, waarin ik zelf mijn modellen uitkoos en waarin fotografie nog puur handwerk was in de doka. En weer met zweet in mijn handen en een bonkend hart vraag ik dan een vrouw of ik haar mag fotograferen. In plaats van mijn digitale reflex, pak ik een analoge camera en een paar zwart/wit rolletjes.

Fotografie is nu een heel belangrijk onderdeel van mijn leven geworden. Het is geen hobby meer, maar een passie.

Op 18 april zou ik voor een groep van ongeveer 40 personen een lezing geven over mijn eigen fotografie op de fotoclub F70 in Rijswijk. Maar ik heb nu besloten om dat niet te doen.

Ik kreeg in het begin een vriendelijk mailtje of ik een presentatie wilde houden op hun club. Vervolgens wordt dat op hun website vermeld. Hierbij hebben ze, zonder het te vragen, een foto van mijn website geplukt en voor hun site gebruikt. Ik heb hun een vriendelijk mailtje gestuurd, waarin ik schreef, dat het gebruik van deze foto in dit geval geen probleem is, maar dat ze van tevoren voortaan wel toestemming horen te vragen. Het zijn namelijk niet alleen de auteursrechten van mij die ze schenden, maar ik zit ook met afspraken tussen mij en mijn modellen. Vervolgens vragen ze om een verhaal en drie foto’s voor hun nieuwsbrief. Sommige delen van het verhaal worden weggelaten en de kaders om mijn beelden worden weggesjopt en dit geheel wordt gepubliceerd. Opnieuw worden mijn auteursrechten geschonden. Weer schrijf ik (nog steeds beleefd) dat ik dit geen ramp vind, maar ik had het wel leuk gevonden als ze me van tevoren hadden ingelicht.
…….
Verdere communicatie tussen mij en de contactpersoon loopt zeer stroef. Dit alles bij elkaar heeft me doen besluiten, dat ik geen presentatie wil gaan houden. Ik heb een passie voor fotografie en wil die graag met anderen delen, maar het liefst wel op een leuke en respectvolle manier.

Zelf ben ik op zoek naar meer diepte in mijn foto’s. En dit heb ik mezelf ook als opdracht gegeven voor de workshop bij het ACF die ik volg.
Wanneer ik naar foto’s van Theo Keijzers kijk, zie ik bij veel van zijn portretten een enorme diepte in zijn beelden. Het lijkt net of hij in de ziel van de geportretteerde kijkt. Deze beelden zijn voor mij een genot.
De grootste meester op het gebied van diepte is Richard Avedon. Ik beschouw hem echt als een halfgod op het gebied van fotografie. Vandaag bladerde ik An Autobiography van hem door. Er zit zo veel emoties en zo veel diepte in zijn beelden. Ook de beelden van zijn aftakelende vader grepen me erg aan. Naast een filosoof (hij volgde een filosofische studie), moet het ook een persoon zijn geweest met heel veel mensenkennis.
Richard Avedon, rest in peace. Ik hoop nog veel van je beelden te mogen leren.

Googlen op mijn eigen naam brengt me op de raarste plaatsen. Onlangs kwam ik op deze site terecht, waar ergens onderaan een link staat naar een beeld op Focus Gallery. Nooit geweten, dat ik me bezighield met pornografie… Weet niet of ik hierom moet lachen of huilen…. Ik denk dat ik het maar op het eerste houd.

Als eerste van de cursisten was ik gisteren aanwezig bij de eerste les Portretworkshop onder leiding van Jocelyne Moreau in het ACF. Hierdoor had ik tijd om voor de cursus even kennis te maken met Jocelyne. Ook was het leuk om -de altijd vriendelijke- Chantal van Genderen van het ACF weer eens te zien. Natuurlijk even met haar gepraat over het ‘vernieuwde’ ACF.
Het werk van Jocelyne was inspirerend. Ik had de meeste beelden al op internet gezien, maar het is toch veel mooier om echte drukken onder ogen te krijgen. De groep bestaat uit cursisten, die allemaal al langere tijd met fotografie bezig zijn. Ik hoop dat we met z’n allen mooie beelden gaan maken…

Een aantal jaartjes terug heeft Anne-Loes Glas een foto van mij gemaakt tijdens een shoot met drie modellen, waarbij we (Anne-Loes en ik) allebei fotografeerden. Ik kwam het beeld vandaag weer tegen bij het bekijken van plaatjes die op mijn computer staan. Achter de camera voel ik me meestal veilig. De camera voelt aan als een soort ‘schild’. Voor de camera voel ik me meestal onzeker. Dit beeld is 1 van de weinige uitzonderingen. Ik vind het een grappig beeld, maar toch sta ik liever -achter- de camera.