Vroeger wist ik het wel: Ik moest en zou gitarist worden. En liedjesschrijver, dat ook. Dagelijks mezelf opsluiten en urenlang in mijn uppie oefenen op de gitaar. Jaren lang in een band gespeeld in verschillende formaties. Hopend dat we eens ontdekt zouden worden en zouden doorbreken. Achteraf bezien was ik gewoon een lousy gitarist… Dus gaf ik het op en jarenlang lagen mijn gitaren in de woonkamer stof te vangen zonder bespeeld te worden.
Door mijn oudste dochter Jazzlyn heb ik sinds kort mijn gitaar weer opgepakt. Zij speelt, dus ik speel ook (weer). Alleen is het nu met een hele andere insteek. Vroeger speelde ik gitaar omdat ik dolgraag professioneel gitarist wilde worden. Of in ieder geval, om heel erg goed te worden. Nu heb ik die droom al lang laten varen. Nu speel ik om een andere reden: omdat ik het leuk vind. Toepasselijk lied dat we aan het oefenen zijn: Sweet Goodbyes van Krezip.
Het is prima om sommige dromen te laten varen. Daardoor ontstaat er ruimte voor meer belangrijke, meer realistische en/of mooiere dingen. Samen met je dochter voor de fun gitaar spelen en qualitytime hebben bijvoorbeeld…

Als fotograaf heb je soms iemand nodig, die je uit je comfortzone haalt en totaal iets anders laat fotograferen dan je gewend bent. Als fotograaf heb je soms iemand nodig die je haast blindelings vertrouwt op jouw kunnen. Als fotograaf heb je soms iemand nodig die je oppept, als je tijdelijk in een dalletje zit.
Elke week hebben we ‘even’ telefonisch contact. Genoeg te bespreken. Niet alleen zakelijke, maar ook privé dingetjes. Ik ben haar dankbaar voor de leuke samenwerkingen. Ik ben haar dankbaar voor de leuke opdrachten die ik via haar krijg. Maar ik ben haar vooral dankbaar voor onze vriendschap, die alleen maar sterker wordt door de dingen die we meemaken.
Nee… mijn vrouw en haar man hoeven zich absoluut geen zorgen te maken. Maar Sharon is wel een heel bijzonder persoon in mijn leven.
Thnx for being a part of my life Sharon! X

Vandaag viel de stroom weer eens uit. Dit keer niet alleen in onze wijk maar in grote delen van Noord Holland. Weinig last gehad vandaag van het uurtje stroomonderbreking. Ik was bezig in de sportschool en voor het liften van gewichten heb je geen stroom nodig.  En voor een keertje geen muziek op de achtergrond was een aangename verandering. Toch verbaas ik me elke keer weer hoe afhankelijk we zijn van stroom. Zonder stroom kan ik niet achter mijn Mac werken, heb ik geen wifi-verbinding en werkt mijn flitsinstallatie niet. Zonder stroom kan ik geen koffie zetten, geen warm water koken en zelfs geen warme douche nemen.
Als mens concentreren we vaak te veel op wat we -niet- kunnen als stroom ontbreekt. Maar zonder stroom kunnen we nog steeds veel dingen wel: een goed gesprek beginnen met je collega, een mooie boswandeling maken, een ‘vergeten’ vriend opzoeken, quality-time hebben met je partner… of trainen in een sportschool…
Toch fijn dat we weer stroom hebben. Kan ik nu een lekker warme douche nemen.

Nu mijn moeder al een ruime jaar heen is gegaan (en mijn vader op mijn 16e) bekruipt mij het gevoel, dat ik ook niet het eeuwige leven heb.  Vorig jaar heb ik niet echt veel uitgevoerd; Mezelf in de studio opgesloten met mijn fotografische opdrachten, veel thuis gezeten, veel nagedacht over het leven en alle kenmerken van een emotionele dip herkend.
Wel heb ik dingen op een rijtje gezet. Nagedacht wat de belangrijkste dingen in mijn leven zijn. Mijn gezin, mijn familie, mijn dierbare vrienden.
Mijn vrouw zei het al een paar keer tegen me. We hebben de middelen en de tijd om van het leven te genieten. En -nu- is het de tijd om dat te doen. Vandaag in een telefoongesprek met Sharon kwam het ook weer naar voren.  Je leeft voor je kinderen, maar moet ook zelf, samen met je partner, van het leven genieten. Mooie herinneringen maken noemde Sharon het.
Ik ga meer mooie herinneringen maken met Feni, met mijn kids, met mijn familie en met mijn dierbare vrienden. Weer van het leven genieten. Zo zouden mijn ouders het ook gewild hebben.

De jaren 2013 en 2014 waren voor mij, mijn gezin en mijn familie hectische jaren met veel  tegenslagen in de privé-sfeer. Twee zware jaren achter elkaar. Dat doet wel wat met je. Gelukkig hebben we een hechte familie en kunnen we elkaar steunen. Daarnaast heb ik ook dierbare vrienden om me heen, die als lichtpunten in een donkere tunnel schenen. En natuurlijk is mijn fotografie ook een grote lichtpunt geweest.
Op internet las ik een leuk zinnetje: Je zou maar een ééndagsvlieg zijn en je dag niet hebben… Gelukkig leef ik langer dan een dag en voel ik nu al aan, dat 2015 een veel beter jaar gaat worden.
Ik wens jullie hele fijne feestdagen en een mooi 2015 met veel geluk, gezondheid en liefde!

In de eerste jaren dat ik fotografeerde, richtte ik mijn camera op alles wat los en vast zat. Bloemen, stillevens, architectuur, mensen… you name it, I got it.
Het fotograferen van vrouwen is een stuk later begonnen. In mijn studententijd tijdens een kunstexcursie in Barcelona maakte ik kiekjes van mijn vrouwelijke klasgenoten. Daar zijn mijn interesses in fotografie en vrouwelijke schoonheid samengesmolten. Sindsdien heb ik dat nooit meer losgelaten. Vrouwelijke schoonheid is het meest voorkomende onderwerp in mijn fotografie. En mijn portfolio bestaat geheel uit vrouwenfiguren.
Ik bof maar met een vrouw, die achter mijn fotografie staat. Een vrouw die me rustig laat werken, wanneer ik een 1-op-1 naaktshoot heb. Een vrouw die er geen problemen mee heeft, dat de meeste van mijn contacten vrouwen zijn. Een vrouw die er geen problemen mee heeft, dat ik close omga met mijn mooie oefen-modellen. Een vrouw die er geen moeite mee heeft dat ik regelmatig contact heb, met ‘mijn’ lieve, mooie art-director.
Ik besef me elke dag dat ik bof met zo’n zorgzame, lieve vrouw! Een vrouw die me steunt in moeilijke tijden. Die er altijd voor me is. En ik ben er ook voor haar. Een vrouw waarmee ik samen oud wil worden en mijn leven wil delen. I love you Feni. You are my number one!

Sinds de dood van mijn moeder lijkt het wel of ik onder een grijze sluier leef. Ik beleef de leuke dingen van het leven niet meer zo intens als voorheen. Altijd in gedachten en nooit meer ergens volledig aanwezig. Er zit een soort grijze sluier voor alles wat ik waarneem. Gelukkig zijn er sommige happy momenten, die als een dun zonnestraaltje door die grijze sluier heen prikken. Vorige week met het gezin lekker gegeten op het strand, gevolgd door een gezellige wandeling. Eten was goed, omgeving was goed. Sfeer was goed. Quality time met mijn allerliefste vrouw en kinderen. En gisteren heb ik heerlijk geluncht in een mooi restaurant in ‘s-Graveland samen met Sharon. De liefste art director van Nederland, maar bovenal een dierbare vriendin.
Bewust worden van mijn omgeving. Bewust worden van het fijne gezelschap en het lekkere eten. Bewust worden van het moment waarin ik leef. Zintuigen prikkelen. Mijn tagline luidt al jaren: Enjoy Life, Enjoy Photography! Het wordt tijd dat ik weer (vaker) naar mezelf luister. Genieten van het leven… Zo zou mijn moeder het ook voor mij gewild hebben.

Van het weekend keek ik naar het programma Echt Waar?! Daarin werd gesteld dat een man 5 jaar langer (en gezonder) kan leven, alleen door het regelmatig kijken naar mooie borsten van de vrouw. Nu ben ik geen echte B-man (borsten-man). Ik ben meer een BBB-man. Ik kijk graag naar een strak buikje en welgevormde billen en benen van een vrouw. Zou dat ook je leven met 5 jaar kunnen verlengen?
Maar als ik in de spiegel kijk, zie ik mijn eigen buik die niet zo welgevormd is. Dat mag wel een stuk strakker. Vorige week ben ik begonnen met bewuster eten en meer bewegen. In de eerste plaats niet voor de mooiheid, maar omdat mijn hele lichaam steeds meer schreeuwde om actie. Ik denk dat je door een gezonde leefstijl ook je leven kunt verlengen. Maar voor de zekerheid blijf ik toch maar kijken naar de BBB van de vrouw…